Kirkjuritið - 01.12.1978, Síða 15

hyrfi í löður og röstin sogaði og
seiddi margs kyns skeljar og sækind-
Ur upp á þilfarið. Perlan blasti aftur
V|ð í búlkanum, þegar „reiðalítið hug-
arfiey" iá orðið flatt fyrir öllum á-
^öllum og sorti yfir hafgúuströndum.
Og hún skein meir en orðið hefði, ef
sldrei hefði syrt verulega að. Hér er
e9 aðeins að snerta við broti af sögu
^uðs náðar, en ekki að tjá almenn
sannindi. Sú trú, sem menn eignast á
barnsaldri, þarf að taka út þroska.
^að er engin nauðsyn, að það gerist í
öríðum og harki („Sturm und Drang",
samkv. gamalli formúlu þýskrar bók-
^enntasögu). Vorgróandinn getur
0rðið sumargróður með hægfara,
eðiilegum vexti. En trú þarf að kom-
®st til vitundar. Það á enginn sína
°arnatrú eins og verndargrip í nisti.
^vert frae deyr, ef það nær ekki að
vaxa. Sú barnatrú, sem fylgir ekki
V'tsmunalegum og tilfinningalegum
Proskaferli manns, verður aldrei ann-
að en dvergvaxin krækla, ef hún visn-
ar ekki upp og deyr. Og menn geta
V'Hst í þoku eða logndrífu eins og í
arðviðrum. Margur verður úti and-
e9a án þess að gera rrakkum tíma
uPp við sig neinar áttir eða stefnu.
ðrir berast á kaldan klaka með
'°dum, sem þeir fylgja að eigin vali.
Sjálfsagt hefði ég getað orðið úti
r°arlega séð. Eða búið mér ból í ein-
verjurn skúta, þarsem ég hefði hlúð
0 mér með slitrum af kristindómi,
hum saman við annan spuna. Mér
tr. Ur alltaf fundist næsta algengt, að
ruarlegir vaxtarverkir æskuára verði
aranlegir. Og ekki af því, að menn
^aidist ungir, heldur þvert á móti af
lnu. að gelgjulæti sálarinnar, eðlileg
á sínum tíma, urðu hugsjón, stundum
kölluð „sannleiksleit", sem snerist í
kalkaðar kreddur, steingerðar for-
sendur í hugsun. Ég varð sem sagt
ekki úti. í Ijósi þess má ég þakka þau
trúarlegu umbrot, sem ég lifði ungur.
Þar opnuðust stórir heimar
- Hvað um köllunina til lífsstarfs,
námsár og hugstæða samferðarmenn
eða leiðtoga, innlenda og erlenda, frá
þeirri tíð?
- Þegar ég var barn ætlaði ég alltaf
að verða prestur, ef mér yrði auðið að
komast í skóla og gegnum tilskilið
nám. Þessi bernskudraumur var orð-
inn föst ákvörðun, þegar ég hafði
lokið stúdentsprófi. Ég las undir próf-
ið (sem ég tók utan skóla) á Mosfelli
hjá séra Guðmundi Einarssyni, þeim
stórbrotna öðlingi. Þá var þar einnig
stud. theol. Sigurður Pálsson. Við vor-
um herbergis- og rekkjunautar. Hann
var ósár á tíma sinn og minn til um-
ræðna. Við höfðum kynnst áður hér í
Reykjavík, áttum heima í sama húsi
vetrartíma. Hann gaf mér marga góða
stund. Ég innritaðist í Guðfræðideild
þegar að loknu stúdentsprófi, en
sinnti lítið um skipulegt nám. Ég
kenndi mikið til þess að hafa ofan af
fyrir mér. Og mér tókst ekki að fá á-
huga á Guðfræðideildinni. Liðu þann-
ig tvö ár. Ég las svo sem allmikið á víð
og dreif. Mig langaði að komast utan,
dreymdi um að afla mér undirstöðu í
hebresku og grísku, í heimspeki og
almennum trúarbragðafræðum.
Draumórar auðvitað. En einstök at-
253