Fanney - 01.05.1907, Page 25

FANNE Y.
23
Hún hugsaði til þess með
skelfingu, ef svo væri, að hún
væri orðin vilt og færi nú eitt-
livað inn á heiðar í stað þess
að fara heim til sín. Ef til vill
kæmist hún þá aldrei heim til
sín. Ef til vill yrði hún fyrir
einhverjum óvættum, sem væru
í óbygðunum, eða útilegumönn-
um; eða huldufólk liefði gert að
lienni þessa þoku af ásetti ráði
og ætlaði að villa hana til sin
og sleppa henni aldrei aftur.
Hún lnigsaði heim til móður
sinnar, liversu innilega sárt hana
mundi taka það, ef lnin misti
hana. Aldrei liafði hún þolað
að sjá hana gráta. Nú fanst
lienni hún horfa á andlit henn-
ar í huganum, all grátbólgið. Ef
til vill mundu allir á heimilinu
gráta yfir hvaríi hennar eða af
liluttekningu við móður hennar.
Og Siggi lilli bróðir liennar —!
Þótt liann væri ódæll, var liann
þó í rauninni Irezti drengur og
hún vissi að honum þótti vænt
um hana. En hvað var nú orð-
ið um hann? Var það elcki
skammarlega gert af henni að
skilja hann einan eftir við ár-
gilið? Ef til vill var hann nú
að leita að henni, var líka orð-
inn viltur og var að gráta. Henni
ianst hún heyra til hans grát-
ekkann einhversstaðar liti i þok-
unni.
Og var ekki j)essi þoka og
þessi villa hefnd eða liegning
fyrir það, að hún hafði farið frá
honum og ekki beðið eftir hon-
um? Eða var það hegning fyrir
það, að hún hefði verið mömmu
sinni ólilj'ðin — eða óþekk við
einhverja aðra, sem vildu henni
vel.
Af öllu þessu fékk liún svo
mikinn grátekka, að hún gat
varla haldið áfram.
Svo fór hún að kalla. Ivallið
ómaði ömurlega í þokunni. Hún
stóð kyr og hluslaði eftir livert
kall, og alt af heyrðist henpi
vera lekið undir við sig. Svarið
kom rétt á eftir að liún hafði
kallað, en það sagði það sama,
sem hún liafði sagt. En ofur-
litlu siðar var lekið undir við
hana aftur, en það var svo
dauft og fjarlægt, að hún heyrði
ekki nema óminn. En þetta
g'læddi lijá henni von um, að
einhverjir menn væru nálægt,
sem lieyrðu til hennar. l3að sem
fyr tók undir. lilaut að vera
bergmálið í fjallinu; það var
vant að éla eftir. En þetta síð-
ara? — Hún mundi ekkert eftir
hinu fjallinu, eða heiðarhrúninni.
Hún tók því til að hlaupa al'
nýju í þá átt, sem henni þótti
þelta kall koma frá. Við og við
nam hún slaðar og kallaði, en
nú var tekið undir við hana í
öllum áttum, svo hún vissi
ekkert, hverri röddinni hún
álli að treysta.
I’etla gerði liana enn ringlaðri