Jörð - 01.12.1946, Blaðsíða 156

314
JÖRÐ
ALMENNINGSÁLIT. (Frh. af bls. 169.)
úðar í sig, liún vcrður að sætta sig við, að það verði með tímanum æ meiri
gerfifæða, — peningar, scm alltaf eru að falla í vcrði v e g n a liinnar skef ja-
lansu „cftirspurnar“.
HÉR liafa verið töluð hörð orð til þjóðar vorrar til að reyna að vekja atliygli
einhverra á, að ætli þjóðin sér að lifa, þá fari liún alveg þveröfugt að við
tilætlun. Einn er þó sá þjóðarliluti, sem á alveg sérstaka sök á þeirn villugötum,
sem þjóðin er á. Það eru stjórnmálamcnnirnir — mcnn, sem liafa
gerzt svo djarfir að bjóðast til þess að veita félagi hennar forustu og ltafa fyrir
henni alla forsjá. Þcssir menn hafa illa rækt hið mikilvæga hlutverk sitt. Þeir
hirða of lítið um að segja þjóðinni satt til um hennar raunverulegu þarfir og
óumflýjanlegar lífsnauðsynjar, heldur keppast þcir hver við annan um að mæla
upp í henni frumstæðustu hvatir: hvötina að háma í sig og heimta — allt af
öðrum og ekkert af sjálfum sér. Og svo cr vcsalings þjóðin komin á þá skoðun,
að hún geti lifað góðu lífi á peningum og töxtuin og þurfi eiginlega ekkert að
vinna nema rétt svona til að snuða hver annan. Og sjómenn og sveitamenn
streyma æ tíðar til gcrvivinnunnar, því að þar fá menn peningana. „Hér hafa
þeir hitann úr,“ sagði kerlingin og stóð við ár um nóttina — og gaddfraus!
Stjómmálaleiðtogamir hafa undanfarið eytt miklum tima i liálfvolgar
og undirhyggjufullar „tilraunir" til stjómarmyndunar. Á hieðan biður ]>jóð-
félagið forustulaust og litlu verður ráðstafað af lífsnauðsynlcgum afkomu-
málum, því að enginn veit, á hverju ætti að byggja. — Stjómmálaleiðtog-
ununi finnst að þjóðin geta beðið, eins og liáttur er sumra svonefndra stór-
höfðingja við óbreytta almúgameim. Þó að blóðið sé að renna úr henni, ]>á
verður liiin að hafa það. Þeir verða að sjá farhorða því, sem nieira er en þjóð-
arheill: flokkshagsnuinunum svokölluðu, og þó e. t. v. réttar sagt, persónuleguni
hagsmunum þeirra sjálfra, hvers i sínum flokki. Því þannig hafa þeir klifrað
upp metorðastigann að lofa sínum mönnum meiru en hægt cr að uppfylla
nema með þvlí að drýgja glæp gagnvart þjóðfélaginu sem heild. Þeir liafa vanið
sína menn á eintóint og hræsnisfullt skjall, en tillitsleysi og virðingarleysi við
aðra, jafnvel þjóðfélagið sjálft. Þeir treysta sér þess vegna ckki til að' koma
skyndilega fram fyrir flokksincnn sína og fara að segja þeim sannleikann um
þarfir þjóðfélagsins og það með, að þegar þjóðfélagið ií heild er útpýnt vegna
þess, að allir heimta allt af öðrtim og ekkert af sjálfum sér og allir ælla að
græða á því að féfletta hvcr annan og svíkja hver annan á vinnu og öðrum við-
skiptavcrðmætum, þá er það þjóðfélagið siálft, sem tapið skellur raunvcrulega á,
og þá verður bara því minna, sem raunvemlega kemur til skiptanna, livað svo
sem taxtamir og peningaupphæðimar skrúfast upp úr öllu valdi.
Við þessu og öllu þvílíku, hverju nafni sem ncfnist, er aðcins e i 11 ráð til.
Og það er, að þjóðin öðlist traust á réttlætisrökfestu tilverunnar, en það fær
aðcins einlæg og innileg trú á Guð veitt. Sú trú er sjálfsbjargarhvötin í æðsta
veldi og innsta skilningi.
Ætlar þjóðin sér að lifa?