Ljós og skuggar - 01.01.1903, Síða 12

12
vakti óþægilegar tilfinningar að hugsa um það.
Hvað skyldi hann þá segja er hann heyrði að Steinn,
væri nú orðinn dugandi og reglusamur maður? Og
þarna var knæpan. En húsið var orðið eitthvað
umbreytt, það var búið að mála það svo fallega, og
það voru hvít gluggatjöld fyrir hverjum glugga; það
var svo sem ekki líkt neinni drykkjukrá núna. Og
nú kom hann auga á húsið sitt. Hann fjekk hjartslátt.
Ætli konan hans og börnin sjeu þar þá enn?
Vjer skulum allra snöggvast bregða oss inn til
Hildar og barnanna. Hún hafði fyrir guðs blessun
og óþreytandi vinnu, getað haldið í húsið, og jafnvel
bætt við sig ýmsum búsgögnum, sem maður hennar
hafði áður veðsett og selt fyrir vín. — Hún sat nú
inni í litlu stofunni með bæði börnin sin. Það var
nærri því dimmt, því það var áliðið sumars, þau
höfðu ekki kveikt ljós. Þau vissu að nú átti Steinn
að vera laus úr fangelsinu í dag, og bjuggust við
honum með hverri eimlest. Nú var seinasta lestin
komin, ætli hann hafiþákomið með henni? Þau
sátu þegjandi í legubekknum, og Jóhann litli hallaði
• höfðinu að brjósti móður sinnar. Þeim var öllum
hálf órótt innan brjósts; þau höfðu nú haft frið og
næði á heimilinu svo lengi.
„En mamma," sagði Karen hægt, „ætli það
geti nú ekki skeð að pabbi hætti að fara á knæpunu?"
„Við skulum vona það Karen mín.“ „En ef hann
gjörir það nú ekki?“ „Við getum ekki gjört neitt
nema biðja guð fyrir honum.“ „Ef jeg væri nú ekki
krypplingur, þá gæti jeg hjálpað honum til í smiðj-