Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 13

13
unni,“ sagði Jóhann, „þá hefði jeg kannske líka
getað komið í veg fyrir að hann sje með honum
Karli. “
„Elsku barn, það gætir þú ekki!“ „Mig langar
svo til að hjálpa honum pabba til að losna við þessa
eymd,“ sagði drengurinn „en jeg get ekkert gjört.“
„Þú getur beðið guð, og himnafaðirinn heyrir
bænir, einnig þínar, Jóhann minn.“
í sama biii heyrðist fótatak úti fyrir. Hildur
hafði ákafan hjartslátt, er hún lauk opnum dyrun-
um. „Ó, faðir, himneski faðir, hjálpaðu mjer, styrktu
mig!“ andvarpaði hún.
„Það ertþáþú, Hildur!“ sagði Steinn og rjetti
henni höndina, „komdu sæl, hvernig líður ykkur?"
Hann gekk inn í stofuna; Karen þaut á móti
honum og Jóhann litli haltraði á hækjunni til hans.
Kona hans kveikti á lampanum.
Steinn faðmaði börnin að sjer með tárin í augun-
um. „Enn hvað þið eruð orðin stór, og það er svo
snyrtilegt hjá ykkur, jeg var svo hræddur um, að
þið hefðuð orðið að flytja hjeðan.“
„Guð hefur litið i náð til okkar“, sagði Hildur.
„Þú ert víst svangur, Steinn? Jeg ætla að hugsa
um kveldverð handa þjer.“ Hún gekk fram í eldhús-
ið, en Karen tók fram diska og skeiðar, og bráðum
sátu þau öll að kvöldverði. Þau töluðu ekki mikið
saman, en þegar búið var að bera af borðinu, tók
Hildur ritninguna og sagði: „við erum vön að lesa
guðs orð áður on við göngum til svefns; villt þú
hlusta á, Steinn?"