Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 19

19
minn og guð. Frelsaðu hann Stein, frelsaðu hann,
livað sem það kostar\“
Henni fanst eins oghún heyra svarað: „Óttastu
ekki — jeg er með þjer.“
í sama bili heyrði hún að eimlestin nam staðar
við stöðvarnar.
„Nú skulum viðKkoma, Karen,“ sagði hún „nú
er Jóhann litli búinn að fá að sjá lestina, sem hann
hefur svo gaman af að sjá. Það drógst þó stundar-
korn fyrir þeim að komast á stað, unga-hænan hafði
týnt einum unganum og Karen var að elta hann.
Fegar þær komu á stöðvarnar, var óvenjulega
mikill ys þar. Fólkið stóð hjer og hvar i smáhóp-
um og ræddist við. Hildur og Karen gáfu því
engan gaum, heldur hjeldu leiðar sinnar að smiðjunni.
En þar var einnig rnargt manna. „Hvað hefur
komið fyrir?" spurði Hildur angistarfull og flýtti
sjer eins og hún gat. Steinn gekk fram og aptur
úti fyrir smiðjunni.
„Hvar er Jóhann litli?" spurði Hildur. Prestur-
inn kom í sömu svipan út úr smiðjunni, hann gekk
til Hildar, þegar hann kom auga á hana.
„Guðs hugsanir eru ekki vorar hugsanir reiðið
yður á kærleika hans Hildur, jafnvel þegar leiðin \
liggur um hafrót sorganna."
Steinn huldi andlitið í höndum sjer og grjet
sáran.
„Hefur nokkurtslys komið fyrir"Jóhann litia?*
spurði Hildur frá sjer numinn af angist.