Ljós og skuggar - 01.01.1903, Qupperneq 22

22
VII.
Fjögur ár eru liðin. Það er laugardagskvöld
snemma vors, eins og þá er vjer komum fyrst að
húsi Steins, og umhvei-fis húsið er allt mjög líkt
því, sem áður var, nema vjer sjáum hvergi litla
krypplinginn, sem sat úti fyrir húsinu í byrjun
sögunnar. Inni í stofunni er allt hreint og fágað,
útlitið ber vott um velmegun heimilisins. Steinn er
nýkominn heim úr smiðjunni, hann situr í legu-
bekknum og heldur á 3 ára gömlum dreng.
Hildur sat og var að sauma Við gluggann, og
Karen var að binda blómsveig úr vorblómum, hún
ætlaði að leggja hann á leiðið daginn eptir. Steinn
gekk nú iðuglega í guðs hús. Það var dálítið erfitt
fyrir hann í fyrstu, er fólkið var að stinga saman
nefjum um hann, þegar hann kom inn í kirkjuna,
og hvísiast á um það, hvemig hann hefði orðið or-
sök í dauða barns síns, sem hann niu árum áður
hefði skaðað, svo það hefði aldrei beðið þess bætur,
en hann kannaðist við, að hann væri hinn aumasti
allra syndara, og hann bar fúslega minkun þá, er
hann átti svo mjög skilið. En árin liðu og menn
hættu, að tala um þetta, þvert á móti hlaut Steinn
smátt og smátt virðingu hjá öllum, er menn sáu
hina gagngjörðu breytingu, sem orðin var á honum.
Dauði Jóhanns litla hafði einnig mjög mikil áhrif á
Karl, hann byrjaði nýtt líf, og yfirgaí syndabraut
sína. Þannig sneri guð hinu illa til góðs.
„Guði sje lof fyrir friðinn, sem við eigum nú,“
sagði Hildur. „Þegar jeg hugsa uri liðna tímann,