Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 33

33
vissi vel af því. Nú var barið að dyrum, það var
Árni, sem kominn var að sækja hana.
„Jeg verð að kveðja mömmu fyrst. “
„Hún er upp í svefnherberginu, “ sagði Stein-
unn vikastúlka.
Helga hljóp upp. Móðir hennar var háttuð,
hún tók ekki eptir því þegar Helga kom inn í her-
bergið. Hún lá með aptur augun og hendurnar
krosslagðar yfir bók, sem lá á rúminu. Það var
nýja testamentið.
En hvað hún var fölleit og þreytuleg. Helgu
varð hálf hverft við, hún hjelt að móðir sín svæfi,
og vildi ekki vekja hana.
„Ert það þú Helgamín?" sagði móðir ffennar
þá í veikum róm, „jeg fór nú að hátta, jég er
fjarska lasin, svo jeg varð fegin að geta farið snemma
í rúmið. IJú ert að fara góða mín! Hvers vegna
varztu ekki heldur á peisufötunum þínum, barn,
þú ert þó aldrei nema íslenzk, og ættir ekki að fyrir-
verða þig fyrir þjóðbúninginn þinn?“
„Hver heldurðu að geti dansað á peisufötum,
þau eru æfinlega klunnaleg, en út yfir tekur að sjá
þau í danssölum. En jeg verð að flýta mjer, það
er beðið eptir mjer“.
„Eða hárið á þjer barn, skelfing er að sjá þotta,
það er rjett eins og þú hefðir ekki greitt þjor í heilt
ár, og hvað eiga þessar hornhagldir að þýða í öll-
um hársrótunum? Jæja, mikill er hjegóminn.
Yertu sæl Ilelga mín, koindu ekki mjög seint
3