Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 40

40
það er nú líklega satt, og hver veit eiginlega um
það hvort no'kkur guð er til, og svo þetta, sem
menn eru að þvaðra um himnaríki og helvíti, hver
ætli geti sagt nokkuð um það fyrir víst? Og hann
hlýddi á ræður „vinanna," og lærði að þekkja
líflð, — nei, ekki líflð, þvi líflð, hið sanna líf, er
gleði og friður í guði, en hann yfirgaf guð.
4. Þáttur. En þegar allt er kyrt og hljótt,
finnst honum stundum hjartað kveinka sjer, það er
ormurinn, sem aldrei deyi-, er þá gjörir vart við
sig og nagar hjartarót hans. Burt, burt með hann,
það er hjátrú, eintómar kerlingarbækur og vitleysa!
Njóttu lífsins, kæfðu niður þessa óþægilegu rödd.
En heima er beðið án afláts. Foreldrarnir
eru glöð og gæfusöm. Átti hann ekki einnig gæfu
og gleði?
5. íáttur. Landfarsótt geysar. Dauðinn hlifir
hvorki ungum nje göralum. Dauðinn! Já, „vin-
irnir“ höfðu aldrei miunst á að hann væri til, og
nú var hann kominn! Hann er lagður á sjúkrahús.
„Vatn, vatn!“ Heyrir nokkur til hans? Jú, það
kemur hjúkrunarkona með vatn handa honum. Hann
lítur upp; hún er blíðieg og alvarleg á svip. Hann
heyrir spurninguna: „kæri vinur, átt þú heimili á
himnum?" Þau horfast í augu stundarkorn, hvorugt
mælir orð; þá bregður angistarsvip yfir andlit unga
mannsins, óútmálanleg skelfing grípur hann, voða-
legur ótti, og svo hrópar hann: „Jeg hef — — —
ainu sinni------átt — — það! Ó, mig auman,
auman!"
„Jesús Kristur, guðs lambið, sem barst heims-
ins synd, miskunnaðu þig yfirhann". Bað hjúkr-
unarkonan. Svo varð þögn, ungi maðurinn ókunni
var andaður.