Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 14

u
SYRPÁ
og góðvildar, er eg naut hjá yður.
Gamli félagi ySar, Þorbjörn, hefir
slegist i för meS mér. MeS guSs
hjálp vona eg viS kornum til ySar í
haust, ef alt fer aS óskum, og þá
vona eg aS viS höfum ýmislegt aS
segja frá, er gleSur ySur. Ef svo
skyldi fara, aS viS komum ekki aftur,
þá takiS gullpeninga þá, er eg læt i
meSfylgjandi pyngju, og verjiS þeim
á þann hátt er ySur sýnist heillavæn-
Iegastur. ÞaS er borgun á skuld
þeirri, er eg er skyldur aS inna af
hendi til ySar og íslands.
C. C.”
Séra Jón las þetta bréf aftur og
aftur og sneri þvi milli handa sér, og
alt af varS honum þaS meiri og meiri
ráSgáta. Hvers vegna skrifaSi Sir
Dave siSara nafn sitt meS einu C-i ?
. — Hér átti hann gátu aS ráSa, er
hann gat ekki leyst. Og sú eina upp-
lýsing, sem hann fékk hjá Rifsbúum,
var sú, aS meS flóSinu hefSu skip-
verjar undiS upp segl og látiS í haf
og stefnt beint í vesturátt.
í vestur var siglt í sjö dægur;
hafiS var úfiS og úlfgrátt, úthafs-
bylgjurnar lömdu gnoSina og
freyddu um borSin. Þá kölluSu skip-
verjar, aS nú sæist land. Þorbjörn
hneigSi sig til samþykkis og bauS
skipstjóra aS stýra nú í suSvestur,
því þangaS væri aS leita landsins,
sem ferSin væri til gjör. Skipstjóri
nöldraSi í hljóSi um aS þaS væri óSs
manns æSi aS sigla svona stefnulaust
dag eftir dag. En Sir Dave bauS
honum aS hlýSa gamla manninum.
Svo sigldu þeir enn sjö daga og ekk-
ert land sást. Sir Dave leit áhyggju-
fullur til Þorbjarnar, en hann hneigSi
sig og þagSi, og sagSi fyrir stjórn-
inni meS sömu ró eins og hann væri
aS stýra um kunnar slóöir. Enn leiS
eitt dægur og annaS til, en þá var
þrotin þolinmæSi skipverja. Þeir
sögSu fullum stöfum, aS þeir vildu
ekki lengur voga lífi sínu meö því aö
sigla svona í ókunn höf. Skipstjóri
reyndi aö sefa skipverja, en þaS var
aS eins til málamynda. Loks tókst
Sir Dave aS koma þeirri sátt á, aS
þeir skyldu halda sömu stefnu eitt
dægur enn. En sæist þá ekki land,
skyldi veröa snúiS á heimleiS. — HiS
örlaga-þrungna dægur var nú aS
kvöldi komiS. Þorbjörn og Sir Dave
stóSu saman fram á skipinu og
störöu fram undan á hafiS. Þaö
haföi veriS svarta þoka. Nú rofnaSi
þokan og sól skein í heiSi. Og fyrir
stafni sást land meS heiöbláum fjöll-
um og háreistum skógum.
“Séröu þaö?” hrópaöi Þorbjörn
brosandi. “Þarna liggur þaö og
brosir viö okkur eins og Leifi forö-
um. Eg, afspringur Leifs, stíg þar nú
bráSum á land og helga mér arfleifö
mína, sem allan þennan tíma hefir
legiS ónotuö.”
“Eg sé þaS,” sagSi Sir Dave
klökkur. “Eg heilsa þér nú draum-
landiö mitt, sem aldrei hefir úr hug
mér horfiS og eg hefi alt af leit-
aö aS í sömu áttinni, þar sem sólin
hnígur í svalkalt djúpiS.”
“Þitt land! TakmarkiS þitt!”
hrópaSi Þorbjörn. “HvaS þýöir
þetta ?”
“A8 hjá mér hefir vakaö santa
hugsunin og hjá þér,” sagöi Sir
Dave rólega. “HvaS annaS gat kom-
iö ntér til aS heimsækja ykkar köldu,
eySilegu eyju? Eg haföi heyrt, aö
íslendingar hefSu fyrir Iöngu fund-
iö þetta land, sem eg leitaöi aö, og