Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 24

SVRPÁ
2á
maöur, sem til er í veröldinni, aö
undanteknum honum pabba; finst
þér þaö ekki ?”
Eg býst við, a8 eittbvaö nýtilegt
sé i honum,” samsinti Lúcía og tók
dræmt undir. Þrátt fyrir þatS, aS
bjarta hennar byöi henni a'S segja, a'S
hann væri sá lang-elskulegasti maSur,
sem til væri.
Þegar hún kraup ofan á gólfdul-
una, sem var frammi fyrir ofninum,
urSu fallegu hendurnar hennar svart-
ar viS aS reyna aS koma lífi í kola-
molana, ofninn spjó duglegri reykj-
argusu framan í hana og kom tárun-
um út á henni. Ef til vill var þaS
ekki reyknum aS kenna. Fáein
augnablik IiSu áSur en liún sneri sér
viS.
‘‘Eg vildi, aS þú heföir ekki beöiö
mig aö lofa þér meö mér,” sagöi hún
meS hægö. “Eins og nú er ástatt
fyrir mér, er lífs ómögulegt fyrir mig
aS snúa aftur. Eg hefi gjörsamlega
brent öll mín skip til kaldra kola.
En ef þig skyldi langa til aS fara
heim, þá kyldi eg —eg—eg—ekki
vera því mikiö mótfallin. Eg gæti
fylgt þér, og svo hyrfi eg bara aftur.”
Dolly þrýsti enninu fast upp aö
gluggarúSunni. ískalt gleriS deyfSi
bruna-verkinn, sem hún hafSi í höfS-
inu.
“Ef þú fer ekki,” sagSi hún í hás-
um rómi, “þá get eg ekki fariS held-
ur. Eg held eg hlyti aS deyja án
þín, Lúcía I En mér líSur svo illa á
stundum, þegar eg hugsa um pabba,”
og þaS komu grátstafir í kverkarnar
á henni. “ViS ættum a'S skammast
okkar fyrir þaS, hvernig viS höfum
reynst honum, sem er svo elskulegur.
Honum hlýtur líka aS líSa illa.”
“Illa? Hefir hann ekki hanaf
Málrómur Lúcíu bar bíæ af afbrýöis-
semi. “Hann getur ekki haft okkur
í eins háum metum. Honum hefSi
sæmt aS liugsa betur út í þaS, áSur
en hann giftist henni. Hún skal aldr-
ei segja mcr fyrir verkum.”
Lúcíu sjálfri leiö sár-illa. Henni
blæddi inn. Hún saknaöi Brodricks
lika—óutnræöilega. Hann liaföi ver-
iö svo góöur, þrátt fyrir alla vand-
Iætingarsemina. Hún haföi veriö aS
búa sér til í huganum — aS vona —
eitthvaS a'S vona, sem hún vissi ekki
almennilega hvaS var; en þa'S haföl
brugSiS fyrir leiftri í auga hans, þeg-
ar liann kvaddi hana, sem sett haföi
alveg óskiljanlegan glundroSa á
hjartaslög hennar. Hann hafSi ekk-
ert talaS um, aS hann ætlaSi aö finna
þær aftur. I raun og veru haföi eitt-
hvaS endilegt veriS viS kveSju hans,
sem skelfdi hana. ÞaS var alls ekki
óhugsanlegt, aS hann ætlaSi sér aö
fara utan.
í fyrra hafSi hann veriS einn í
vinahoSinu mikla á herramannssetr-
inu forna, þar heima. ÞaS kom kökk-
ur í hálsinn á Lúcíu er hún mintist
hins forna höfuöbóls fööur síns,
meS mikla arninum, sem logaSi í þá
svo glaölega. Hvernig var þaö nú ?
—Hún skaraSi af öllum mætti aS
rjúkandi kolamolum, sem ekki gat
logaS í, og nýja eldkveykjan dó út og
blés sterkri reykjar-gusu um leiS
framan í andlit henni.
Engin furSa, aö slíkt yröi henni
vitund um megn. Hún valt út-af, þar
sem hún húkti á gólfdulunni, og höf-
u'Si'S hneig niöur á leSursæti á stól-
ræfli, sem var þar. Dolly var út viö
gluggann og tók ekki eftir þessu.
“Þaö er ekiS í skrautvagni liing-
aS,” sagöi hún. Fyrir einurn eöa