Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 26

24
SYRPÁ
aS afsaka fyrir henni í mesta ofboSi
híbýlin.
Kristín brosti.
“Eg kom yfir um t'.l -þess aS vita
hvort þú gætir ekki gjört svo vel og
léS mér blek,” sagöi hún, og hiS ynd-
islega andlit hennar bar engin merki
áhyggju þeirrar og kvíða, sem henni
var innan brjósts.' “Líttu á, eg þarf
aS skrifa bréf með póstinum, en hefi
verið of löt til þess að taka dót mitt
fipp úr ferða-kistunni.”
Hún hafði ekki tekiö af sér hatt-
inn. En hvað hann var fallegur — í
auguni Dolly — með róslitaða vængi,
og fór svo prýðilega vel við svarta
hárið, sem hann sat á.
“Við höfum nóg blek,” sagði Dolly
mjög kurteisislega, og var þvingun i
að koma upp orði; hún var svo hás.
“Eg skal ná því fyrir yður. Við
þurfum ekki að halda 'niikið á bleki.
Lúcía skrifar sjaldan, en eg aldrei.”
Hún kom aftur með þunga glerbyttu
i hendinni; fann aðkomna konan þá,
er hún rétti henni byttuna, að hún
skalf eins og hrisla.
“Þú hefir undur slæmt kvef,” sagði
Kristín, “og eldurinn er dauður. Eg
vildi” — hún staldraði við í dyrun-
um—, “eg vildi þú vildir koma og
þiggja heitan tevatns-sopa hjá mér.
Eldurinn logar vel hjá mér og eg
kom með stóra heima-bakaða köku.
“Viltu nú ekki gjöra svo vel að
hjálpa mér til að koma henni í lóg,
hún er svo stór og mér leiðist að sitja
einsömul við borðið. Komdu, barnið
mitt bezta! Gjörðu það fyrir mig!”
Dolly lét augun hvarfla um þessa
ljótu og leiðinlegu stofu-kytru og
hikaði vitund.
“Eg imynda mér, að Lúcíu sé sama
þó eg gjöri það,” mælti hún og dró
orðin við sig. “Eg hafði ætlað mér
að bíða eftir henni, en það verður
langt þangað til hún kemur.”
“Komdu þá með mér.”
Kristín tók í hendina á Dolly og
leiddi hana þvert yfir gangrúmið inn
í herbergi sín.
Sumum er það inn gefið, að skapa
sér þægindi hvar sem er, og Kristín
var ein af þeim. Glaður eldur logaði
á arninum hjá henni. Yfir borðið
var breiddur yndisfallegur dúkur
með kögri og rósabekk í kring, og
mundi naumast hafa sómað sér þar
nógu vel jafnvel viðhafnar te-áhöld-
in hennar Mrs. Pride, en á miðju
borðinu var stór jólabrauðskaka, sem
eins og beiddist þess, að sín yrði
neytt.
Dolly kraup niður við arin-eldinn
og rétti fram skjálfandi hendurnar
yfir ylinn.
Hún var mögur, að Kristínu fanst,
og var náttúrlega lík manninum, sem
hún sjálf unni mest; henni duldist
það heldur ekki, að Dolly var að
verða hættulega veik. Kristín hitaði
te-ið og setti Dolly við þá hlið borðs-
ins, sem vissi að arninum, og skar
henni sneið af yndislegu kökunni
heimabökuðu, en Dolly sat siðprúð og
athugul með dreymandi ánægju-svip
yfir öllu þessu, eins sáraum og hún
var.
Hinn innilegi hlýleikur, sem
streymdi út frá Kristínu, virtist
deyfa broddinn á stingnum, sem stóð
í gegn um brjóstið á henni. Dolly var
ekki vitund svöng, en hún muldi dá-
lítinn mola af köku-sneiðinni og lét
upp í sig, og horfði framan í Krist-
ínu.
“Þetta er alveg öldungis eins gott,
eins og það, sem búið var til heima,”