Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 27

kONAN ÓKUNNA
25
sagSi liítn í angurblíöum rómi.
‘ Hreint alveg eins á bragðið.”
Ht'm fór alt í einu aö gráta; hún
grét svo sáran, aö grátstafir komu í
kverkar Kristínu og tárin komu út í
augu hennar. Dolly fyrirvaröi sig og
var rá'ðalaus með að dylja ekkann,
sem hún hafði fengið. Kristín hugs-
aði til Lúcíu með beiskju. Hún
strauk liárið á niðurlúta höfðinu á
Dolly, dró hana að sér og fór með
hana yfir á fjaðra-sófann.
“Hér er bezt að þú lúrir dálitla
stúnd, ástin mín. Þú þarft ekki að
blygðast þin. Eg hefi líka grátið
ijálf, þegar mér hefir liðið illa.”
Hún laut ofan yfir Dolly og sveip-
aði hana með óumræðilegri ná-
kvænmi hlýjum og voðfeldum ullar-
ábreiöum, sem hún hafði tekið með
sér til ferðarinnar. Dolly sofnaði
óðar, en fekk ekki notið værðarinnar.
Henni var órótt í svefninum. Kristín
setti hurðina í hálfa gátt, til þess að
geta séð til Lúcíu, þegar hún kæmi.
Litlu síðar kom Lúcía. Kristín
heyrði að hún gekk inn í herbergið á
móti, en er hún fann, að enginn var
þar fyrir, kom hún út aftur og var
gengin fram að neðstu stigatröpp-
unni, þegar Kristín náði til að stöðva
hana. Henni féll allur ketill í eld;
hún var ekki lengur reið við Lúcíu;
hún sá hve gagntekin hún var af
kulda og hugarangri.
“Systir yðar er inni hjá mér,”
sagði hún með mestu hægð. “Eg bið
yður að afsaka, að eg bað hana að
súpa ofurlitinn tesopa með mér.
Lítið þér á, eldurinn dó í ofninum
ykkar, og það er nístandi kuldi og
barnið er ekki hcilbrigt, að eg held.”
Það kont þóttasvipur á Lúcíu í
fyrstu, er hún nam staðar, en við síð-
ustu orðin, sem Kristin talaði, hvarf
hann. Hún horfði inn í þessar
dimmu og þægindalausu herbergis-
kytrur sínar, þar næst leit hún á
blíðu-bjarmann frá arninum í her-
berjunum á móti, og sá hve alt var
notalegt þar.
“Þér voruð undur góð að athuga
þetta,” sagði hún og var ekki laust
við, að hún findi dálítið til sín um
leiö og hún sagði þetta. “Eldurinn
virðist alt af í kalda-koli hjá Mrs.
Pride. Systir mín hefir orðið ofur-
litið kvefuð.”
Varirnar á Kristínu þrístust sam-
an; en það var eitthvað, sem duldist
í þckkingarleysi, æsku og yndisþokka
Lúcíu, er sló vopnin úr höndum
Kristinar.
“Viljið þér ekki gjöra svo vel og
koma inn til hennar?” lagði hún til
og var dálítið fljótfærnisleg. “Hún
sefur.”
Lúcia liikaði við, en fór samt á
eftir Kristínu inn i hið yndislega
herbergi. Hún varð alt í einu dauð-
lúin og döpur í bragði.
“Ó, livað hér er hlýtt og indælt
inni!” sagði hún ósjálfrátt og lækkaði
málróniinn, er henni varð litið á
Dolly; “en hvað þér voruð góð, að
bjóða henni hingað!”
“Gjörið þér það nú fyrir mig líka,
að þiggja tevatns-sopa,” sagði Krist-
ín í biðjandi róm. Það var langt frá
því, að Lúcia væri eins eftirgefanleg
og Dolly. “Eg kom með köku með
mér, og eg þarf að fá einhvern til að
hjálpa mér að konta henni í lóg. Tak-
ið þér af yður yfirhöfnina. Yður
hlýnar þá betur.”
Lúcía, sem yfirkomin var af lúa,
lét undan og þáði heitt ný-tilbúið te