Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 29

ttöNÁN ÓKlMNA
27
Kristín kom á móti henni, IiiS
fríöa og fölleita andlit hennar ljóm-
aði af hluttöku.
“Má eg sjá hana?”
“Ó, gjöriö svo vel!”
“Hún þarf aS komast inn til mín
vegna þess aö þar er hlýtt.” Kristín
tók nú viö stjórninni. “Eg get boriö
hana, aö eg held. Hún er ekki mjög
þung.”
Lúcia kom nú með sín hinstu and-
mæli.
Kristin tók snögglega í axlir henn-
ar og horföi beint framan í hiö þráa-
fulla og indæla andlit.
“Heyröu, barniö mitt bezta. Vilt
þú aö systir þin deyi? Þú mátt ekki
halda aö eg gjöri þetta vegna þess eg
vilji vera vond viö þig, en þú ert svo
steinblind, aö þú sér ekki ástandiö
sem systir þín er í, og þess vegna
verö eg aö beita valdi. Þú ætlar aö
stofna lifi barnsins í hættu rétt vegna
þess, aö þér er móti skapi að þiggja
greiðvikni af mér, ókunnugri konu.
Þaö er deginum ljósara, aö þú veizt
ekkert hvað veikindi eru.”
“Ekkert!” Lúcía beygði sig auð-
mjúklega undir alvöru-orðum Krist-
ínar. “Þér eruð góðgjörn. Það var
bara þetta, að—”
V.
Kristin og læknirinn og lærö
hjúkrunarkona gjörðu alt sem mögu-
legt var til þess að hjúkra Dolly, og
hrukku naumast til.
Þau vöktu nætur og daga stöðugt
yfir henni, en Lúcía ráfaði um húsið
angistarfull og iörandi og reyndi
öðru hverju að lesa út úr andlitum
þeirra um það, hvernig ástatt væri
með Dolly, því hún haföi oft ekkert
áræði til að spyrja þau, af því hún
kveiö fyrir þvi, sem sér yrði svarað.
Þótta svipurinn var horfinn. Alt
mannlegt traust hennar hvíldi nú á
Kristínu.
“Þú ættir að senda eftir föður
þínum,” sagði hin síðar nefnda morg-
uninn efti.
“Þér haldið þó ekki—yður er þó
ekki alvara aö Dolly muni—”
Kristín þrýsti Lúciu aö sér og
kysti hana, og gat ekki varist tárum.
“Eg veit það ekki, elskan min góð.
En hvað sem því líður, ætti hann að
koma. Hann er þér ekki reiður.”
“Hann ætti að vera það, ef hann
er það ekki,” sagði Lúcía. “Skuldin
er öll hjá mér, og með fálæti sinu
getur hann haft það til, að geta orðiö
nístandi kaldur. Þú þekkir hann
ckki! En þaö er ekki reiði hans, sem
eg óttast — eg verðskulda hana.
Heldur er það það, sem eg hlýt að
segja viðvíkjandi Dolly. Setjum svo
að------” Hér greip gráturinn hana,
og gat hún ekki annað en þrýst hönd
Kristínar enn fastar.
“Guð gefur, að hún lifir,” sagði hin
síðarnefnda. “Viö skulum vona það
bezta.”
Það var Lúcía, sem símaði eftir
Jóni Corbett, og Lúcía, sem kom til
dyranna, þegar hann kom, og varp
sér í faðm hans svo sundurkramin af
iörun, að ekki verður með orðum
lýst.
“Eg einungis vona og bið, að við
þurfum ekki að fara heim án henn-
ar,” sagði hann. Það var alt álasið
frá hans hendi.
Næstu daga á eftir voru þau alt af
saman og þorðu naumast að vona,
svo yfirkomin voru þau af sorg og
kvíða. Þeim var eigi leyft að koma