Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 57

fLöskupúicínn
55
Hann öfundar mjög þá menn, sem
eigi svo skrautleg hús og séu svo rík-
ir aö þeir geti ætíð veriö áhyggjulaus-
ir fyrir lífinu. Þegar hann er að
hugsa um þetta, kemur hann aö húsi,
sem miklu er skrautlegra en nokkurt
hinna. Húsiö er ekki stórt, en svo
fagurt og fágaö sem á silfur sæi, og
gluggaglerið var eins gagnsætt og
glitrandi eins og þaö væri fegurstu
gimsteinar. Beðin í garðinum kring-
um húsiö lágu í ótal bugðum og voru
til að sjá eins og yndislegar blóma-
fléttur.
Kífi nemur staðar og starir lengi á
húsið, höggdofa af undrun. Alt í
einu kemur hann auga á mannsandlit
í einum glttgganum, og af því að gler-
iö var svo gagnsætt og fágað, þá sá
hann það eins glögt eins og maður-
inn væri fast hjá honum. Það var
aldraður maður með svart skegg, en
orðinn bersköllóttur, og svipurinn var
raunalegur og þunglyndislegur. Þeir
horfðu lengi hvor á annan og þeir
öfunduðu hvor annan af hlutskifti
sínu. Þá brosti maðurinn í glugg-
anttm alt í einu og kinkaði kolli til
Kífa, eins og hann væri að benda
honum að konta. Kífi gekk þá heim
að húsinu og maðurinn kernur á
móti honum í dyrunum og tekur hon-
utn tveini höndurn.
“Húsið mitt er fallegt”, sagði mað-
urinn og andvarpaöi. “Langar þig til
þess að skoða það” Svo fór hann
með Kífa unt alt ltúsið, frá kjallara
og upp á eftsa gólf, og sýndi honunt
herbergin og það sem í þeim var.
Þar var alt svo fagurt og fullkomið,
að engu var áfátt, og Kífi var frá sér
numinn af undrun.
“Þetta er sannarlega fallegt hús,”
sagði hann, “og ef eg ætti þvílíkt hús
mundi eg ekki gera annað en aö hlæja
og skemta ntér allan liðlangan dag-
inn. Hvernig stendur á því að þú ert
svona sorgbitinn og sí-andvarpandi ?”
“Það getur ekkert verið þvi til
fyrirstöðu, að þú eignist þvílíkt hús,”
sagði tnaðurinn. “Eða hefir þú ekki
eitthvað af peningum?”
“Eg hefi fimtíu dollara,” sagöi
Kífi; “en eg er hræddttr um aö húsið
að tarna kosti meira en fimtíu doll-
ara.”
Maðurinn hugsaði sig um ofurlitla
stund, eins og hann væri að reikna
eitthvað i huganum, og mælti síðan:
“Mér þykir það rnjög leitt, að þú
skulir ekki ltafa tneiri peninga, því
að það getur orðið þér óþægilegt síð-
ar — en þú getur fengið hana fyrir
fimtíu dollara.”
“Höllina þína — þessa höll?” hróp-
aði Kífi.
“Nei, ekki húsið mitt, heldur flösk-
ttna,” sagði ntaðurinn; “húsiö mitt og
garðinn minn og öll auðæfi mín á eg
flösku einni að þakka, sem ekki er
ntiklu stærri en tveggja pela flaska.”
“Hérna er hún”, liélt liann áfratn,
og tók opið herbergi eitt, rammlega
læst, sent þeir höfðu ekki komið fyr
í, og tók þar út flösku, hálslanga og
bumbuvíða. Glerið í henni var livítt
eins og tnjólk, og glitruðu í þvi allir
regnbogans litir, en inni í flöskunni
var sent sæi i skugga og væri þó logi
í skugganum. “Þetta er flaskan,”
sagði maðurinn.
Þá hló Kíf cn hinn mælti:
“Þú trúir víst ekki þvi, sem eg
segi; það er bezt, að þú reynir sjálf-
ttr flöskttna — vittu, livort þú getur
brotið hana.”
Kífi tók við flöskunni af honum og
grýtti henni af alefli í gólfið hvað