Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 64

62
SYRPA
,‘Eg er búinn aS sverja þaS viö höf-
uö mér, aö þiggja ekkert framar af
flösku þessari,” sagöi Kífi; “eg hefi
þegar nóg aö gjört.”
“Það er nú reyndar enginn gróöi
né velgerningur, sem eg fer fram á,”
sagöi Kópaka. “Mig langar til þess
aö sjá flöskupúkann. I>aö er ekki
gert í gróöa skyni og þarf enginn að
blygöast sín fyrir það; en ef eg fengi
nu að sjá hann sjálfan, þá myndi eg
tríia öllu því, sem sagt er um flösk-
una. Virtu mér til vorkunar efa-
semdir mínar og lofaðu mér aö sjá
Kölska; svo skal eg kaupa af þér
flöskuna, og hérna eru peningarnir í
íófa mínum.”
“Eg er hræddur um, aö Skolli sé
ekkert frýnilegur ásýndum og að þú
missir kjarkinn, þegar þú ert búinn
að sjá hann, og kaupir svo ekki flösk-
una,” sagði Kifi.
“Góður drengur gengur aldrei á
bak oröa sinna,” mælti Lópaka; “og
nú legg eg peningana hérna á milli
okkar.”
“Jæja þá,” sagði Kífi, “eg er reynd-
ar forvitinn líka. Kom þú nú, herra
Kölski! og lofaðu okkur að .sjá fram-
an i þig.”
Undir eins og hann var búinn að
slepppa orðinu, gægðist Kölski upp
úr flöskustútnum rétt sem snöggvast
og skrapp svo aftur niður í flöskuna.
Kífi og Lópaka urðu gagnteknir af
skelfingu og sátu eins og til dauða
dæmdir þangað til komiö var fram á
nótt, án þess að segja eitt orð.
Loksins ýtti Lópaka peningunum
yfir borðiö til Kífa og tók flöskuna.
“Eg er ekki vanur aö ganga á
bak orða minna,” sagði hann, “og
hefði eg ekki verið búinn að lofa
þessu, þá hefði mér ekki einu sinni
komið til hugar að snerta flöskuna
með fæti mínum. En nú ætla eg að
bera mig að ná í skipið og einn eða
tvo dollara í vasann, og svo ætla eg
að reyna að koma út flöskupúkanum
svo fljótt, sem mér er unt, þvi satt að
segja hefi eg alveg mist kjarkinn við
að sjá hann.”
“Þú mátt ekki misvirða við mig,
Lópaka,” sagði Kífi„ “þótt eg segi
ein§ og er. Eg veit að það er komin
nótt, og að það er ekkert gaman að
vera svo seint á ferð innan um graf-
hvelfingarnar, en þegar eg er búinn
að sjá litla andlitið á flöskupúkanum,
þá er mér ómögulegt að neyta svefns
né matar eða lesa bænirnar mínar fyr
en hann er kominn langt í burtu. Eg
skal gefa þér ljósker og körfu til þess
að bera flöskuna í, og þú mátt taka
með þér hvað sem þú vilt af skrauti
mínu hér í húsinu; en farðu nú undir
eins og vertu í Iiókena eða Nokinú
i nótt.”
“Margur myndi kasta þungum
steini á þig, Kífi, fyrir þetta,” sagöi
L’ópaka; “en eg hefi því meiri ástæðu
til þess, þar eð eg hefi haldið orð mín
og sýnt þér það drenglyndi, að kaupa
flöskuna, þrátt fyrir alt.”
“Vegurinn fram hjá grafhvelfing-
mium er líka tífalt geigvænlegri fyrir
þann, sem liefir svo þunga synd á
samvizkunni, sem eg liefi, og ber á
sér Jivílíkan grip sem flaskan er. En
eg er sjálfur svo hræddur, að eg á
bágt með að ámæla þér. Nú ætla eg
að fara, og guð gefi, að þér megi
vegna vel í nýja húsinu og að mér
gangi vel með skipið mitt, og að báð-
ir fái aö koma í himnaríki, þegar
þessu lífi er lokið, þrátt fyrir sam-
neytið við kölska og flöskuna.”
. Síðan reið Lópaka af staö niöur