Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 9

oullfararnir.
7
um herbergisgólfið, og stakk nokkrum skjölum
í vasa sinu. Svo reif hann og upp úr komm-
óðuskúffum, og lét alt verða eins og hún hefði
búið sig burt í mesta flýti. Svo settist hann í
hægindastólinn hennar og var hugsi. Rað var
eins og þung barátta væri í huga hans, hann
leit á drenginn. Svo gekk hann út að glugg-
anum og blístraði. Kom þá innan stundar
höfuð upp á svalirnar og annar pilta þeirra,
er Pepe sá við ströndina, vatt §ér inn um
gluggann.
Hásetinn litaðist um og brá hvergi, en beið
þess, hvað Antoníó legði fyrir hann.
«Taktu þessa konu þarna,» sagði hann, «og
berðu hana ofan; eg skal koma á eftir með
drenginn.«
Hásetinn tók greifafrúna, sem íá eins og
hún væri dauð, og vatt sér léttilega með hana
út yfir svalirnar. Don Antoníó kom á eftir með
drenginn, titrandi af hræðslu.
Fáum mínútum síðar varpaði lampinn daufri
’ glætu sinni yfir tórnt herbergið, en svo kom
vindgustur, svo að Ijósið dó á honum. Og
rétt þar á eftir barst í gegnum vindhvininn og
marargjálfrið kveinandi óp til lands, eins og
.það væri síðasta óp örvæntingarinnar.
Pað var síðasta hljóð móðurinnar; þegar
hún raknaði við úr ómeginu, myrti annar
hásetinn hana. Svo reru þeir á bátnum með
lík hennarsvo langt út til hafs, að skamt eitt
var til skips þeirra. Don Antoníó lagði dreng-
inn hjá Iíkinu, en sjálfir stukku þeir útbyrðis
og syntu til skipsins, en sögðu að báturinn hefði
arizt. Svo ofurseldi hann barnið vindi og
öldu hjá líki móður sinnar; hann vonaði, að
næturkuldirm mundi sjá ráð fyrir lífi þess.
Morguninn eftir kom Pepe aftur til Don
Lúkasar, og bað um að fá sömu varðstöð næstu
nótt. Rað fékk hann með góðu. En honum
varð ekki svefnsamt um daginn. Hann hafði
engan fnð á sér, því að hann fann að hann
hafði veitt hjálp sína til einhvers illræðis, því
að hann sá að kona og barn voru borin út
f bátinn og heyrði skerandi óp berast frá bátn-
um, er hann var kominn nokkuð frá landi —
og svo reru þeir burt. Hann þorði ekki að
segja til þessa atviks — og ekki heldur að
spyrjast fyrir um, hvort kona eða barn hefðu
nokkursstaðar horfið um nóttina.
Og svo fór hann enn á vörð um kvöldið.
Hann var þétthvass, og brimið buldi á klöpp-
unum. Pokan var þétt og tunglið ekki komið
upp, svo að hann varð að láta heyrnina duga.
Don Lúkas Despiertó þótti mjög vænt um að
Pepe tók að sér varðstöðina við Ensenada, þar
eð hann treysti því að hann svæfi sem áður, því
að hann hafði von um dálitlar aukatekjur líka
þessa nóttina. Hefði Pepe séð hvað gerðist
úti á sjónum, hér um bil einni stundu eftir
að hann kom á vörð, hefði hann orðið var
við hraðsiglt skip, sem var að beita þar úti
fyrir, og færðist óðum nær landi.
Skip þetta var franskt, víkingur og vöru-
smygill að jöfnu, og hafði foringinn komið
sér saman við Don Lúkas um það að skjóta
tollvörum á land, og fá vistir í staðinn, og
var nú verið að senda þær út á skipið.
Pegar skipið var komið nærri landi, sneri
það sér upp í vindinn svo fljótt, að auðséð
var að þar var mannmargt fyrir. Síðan voru
tveir bátar sendir til lands; var þeim róið að
norðurhlið víkurinnar og vörunum komið þar
á land.
En svo þaut alt í einu upp skothríð á landi
með allri ströndinni. Pokuna reif ögn til og
sá til tungls. Varð þá Pepe var bátanna, og
skaut til þess að aðvara félaga sína meðfram
ströndinni. Putu þá allir til að skjóta af mestu
trú og dygð. En því miður var það of seint.
Bátarnir voru á leið út í skipið, fullhlaðnir keti
og öðrum matvælum.
Óðara en búið var að tæma bátana, sigldi
skipið fullum seglum út á haf.
Af mönnum þeim, er í bátnum voru, var
sá seinasti, er gekk upp hliðarstiga skipsins,
er þeirra var allra stærs'.ur og tröllslegastur;
henn bar barn á handlegg sér, og var það eins
og það væri liðið.