Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 12

ió
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
með tannhjólum, og héldu sporunum ólar,
saUmaðar gulli og silfri. Skikkju hafði hann
yfir sér, víða og fellingaríka, og var hún öll
flúruð gullborðum og gullsnúrum.
Hann bar sig að öllu sem maður, er van-
ur er að skipa fyrir og vera meðal stórmenna;
Hann eyddi stórfé og Iéði hverjum fé, er hafa
vildi, og heimtaði það aldrei aftur, og varð
því skjótt aðkvæðamaður þar í Arispe.
Honum veitti það því hægra en flestuni öðr-
um að safna að sér æfintýramönmim, er voru
fúsir að ganga í lið með honum. Söfnuðust
honum skjótt átta tigir manna, og lagði flokkur
þessi af stað til Túbak-vígis, sem er við lndí-
analandamærin, því að þaðan hafði hann hugs-
að sér að hefja Bjarmalandsför sína.
Skömmu áður en hann hann fór af stað,
fékk hann bréf með boðbera einum; er hann
hafði lesið bréfið, kvaddi hann vini sina í Ar-
rispe í skyndi, og fór þegar af stað með þjóna
sína og nokkra hesta.
Nú viljum vér bregða oss á undan hon-
um svo sem þrjár dagleiðir frá Arispe, áfram
á leiðina til Túbak, við skóg einn gisinn; það
var þriðja daginn eftir að Don Estevan lagði
af stað.
Skamt frá krossgötum nokkrum í skóginum
lá maður á kápu sinni úti fyrir litlum kofa og
var að steikja þar nokkra bita af sólþurkuðu
keti, og baka nokkrar þurrar kökur á kolelds-
glæðum. Berbakaður hestur stóð þar skamt
frá og nagaði hálfskrælnað gras.
Dauðakyrð var þar alt um kring. Fáeinir
hrafnar flöktu krunkandi milli trjánna, og blá-
skjórirnar voru að garga lengra inn í skóginum.
Fyrstu sólargeislarir voru að brjótast í gegn-
nm þétta morgutiþokuna, sem legst á nóttunni
eins og slæða á jörðina í þessurn löndunt.
Þokulæða þessi leystist skjótt í sundur í lausa
flóka; þeir lyftust upp jafnt trjátoppunum, runnu
þar í sundur og urðu að engu.
Maðurinn við eldinn var klæddur gulri
skyrtu og víðum brókum úr rauðu, sútuðu leðri;
þær voru opnar niður frá hnjárn utanfótar, og
sást þar að fæturnir voru vafðir geitstöku; bönd
óafði hann fyrir neðan hnén, er héldu þessum
stórgerðu sokkum uppi, og sá þar á skaft á
löngum hníf, skeiðalausum. Rauðum linda úr
kínversku silki var vafið um niittið, og barða-
breiðan flókahatt bar hann á höfði, prýddan
perluböndum, snánum úr venetíönskum glertöl-
um. Hann var svartur á hár, bjúgnefjaður,
loðbrýndur, munnvíður og að öllu leyti hinn
óþekkilegasti ásýndum. Augun voru hvöss og
leið og lágu ofarlega undir brúnunum, og lék
kalt glott um varirnar.
Stutt byssa lá við hlið honum; þreif
hann þegar til byssunnar, því hann heyrði jó-
dyn í fjarska. Barst dynurinn nær, og kom
maður ríðandi, óvandlega búinn og luralega
vaxinn með mikið, svart skegg; hann tók ofan
hatt sinn og heilsaði, er hann kom.
»Veitist mér sá heiður, að hitta hér sennor
Don Pedró Kúkilló?« sagði aðkomuinaður.
«Já sennor, það er eg,« sagði Kúkilló, stóð
upp og hneigði sig.
«Eg heiti Manúel Baraja — auðmjúkur
þjónn!« mælti komumaður; «Sennor Don Este-
van de Arechísa sendir mig á undan, til
þess að boða komu sína. Hami er skamt eitt
á eftir. «
Pedró Kúkilló hneigði s;g í annað sinni*
«Pað gleður mig óvenjulega; mætti eg bjóða
yður, sennor, að koma af baki og taka yður
bita af þessu lélega nesti mínu?«
«Pér gerið mig yður skuldbundinn!«
Manúel Baraja stökk af baki, batt löngu
ólarbandi um háls hestinum, skelti lófunum á
lendina á honum, og lét hann hlaupa til liins
hestsins. Hann hneggjaði á móti honum.
Síðan settist komumaður við eldinn hjá fé-
laga sínum og fór að snæða. Leið svo löng
stund að þeir þögðu.
«Eg get ekki skilið í því, hversvegna þér
eruð að leiða Don Estevan hingað út í þess-
ar eyðímerkur,» sagði Baraja, þegar hann var
búinn að sefa mesta sultinn. «Líklega viljið þér
heldur vera hér úti í öræfunum af því, að þér
hafið gildar ástæður til þess.«
Kukilló kinkaði kolli ti! samþykkis.