Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 14

12 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
uin þangað sem fallinn viðarbolur lá. Rar sett-
ist hann niður.
-Hvað segið þér þá?-— en verið fáorður,«
sagði hann svo herralega.
Kúkilló hneigði sig og leit hornauga til
þjónanna, senr voru að spretta af múlösnunum,
og sagði svo lágt og launlega.
»Eg hefi heyrt, sennor, að þér hafið í
hyggju að fara leiðangur til gullstöðvanna,
sem eru hér inni í landinu.*
Spánverjinn játti því.
»Gott og vel! Eg hefi séð einn stað þar,
þar sem gullið liggur í svo stórum hrúgum, að
ekkert mannlegt auga hefir áður séð annað eins.«
«Og þér hafið séð það og ekkert af því
tekið ?» sagði Don Estevan hæðnislega.
Kúkilló lét sem hann heyrði ekki þessa
spurningu.
«Rað eru kynstur af gulli, sem liggja þar
opin fyrir;» hélt hann áfram í hátíðlegum rómi,
nóg til þess að fullnægja hinni frekustu áferg-
ju nokkurs manns, kappnóg til þess að kaupa
fyrir heilt kóngsríki og—«
Spánverjinn leit upp: «Að kaupa heilt kóngs-
ríki?» tók liann upp í hálfum hljóðum eins og
við sjálfan sig.
«Jú, sennor, og meira en það; það er þar
miklu meira. — Æ, þér ættuð bara að sjá gull-
hnullungana blika þar í sólskininu. — Eg varð
hálfblindur af Ijómanum —«
Hvernig hafið þér fundið þessa gullstöð — sem
liggur opin fyrir?» sagði Don Estevan tor-
tryggnislega.
«Markos Arellanos var orðlagðasti gullfari
hér í þessu ríki. Eg var bezti vinur hans, og
hann fékk mig til að fara með sér og kanna
gullstöð nokkra, sem hann hafði fundið, en
varð frá að hverfa á flótta fyrir Indiönum.
Rví miður gat eg ekki heldur notið meira af
allri þessari dýrð en sjónarinnar einnar og
ljómans, því að við urðum líka að flýja und-
an Indiönum — og eg kom einsamall heim,—
Aumingja Arellanos, eg hefi ekki séð glaðan
dag síðan liann dó. — Jæja eg skal ekki hafa
mörg orð um það; eg er til með að selja yð-
ur leyndardóm þessa gulldals, sennor; fyrir það
bað eg um að mega tala við yður í dag.»
Spánverjinn hvesti augun á Kúkilló.
»Og hver ábyrgist mér að þér hafið ekki
svik í tafli, ef eg tek boði yðar?« sagði hann
hægt og fast, og lagði áherzlu á hvert orð.
»Minn eiginn hagur!» svaraði Kúkilló ískyndi.
»Eg sel yður leyndardóm þenna, en eg sleppi
ekki rétti nn'num til gullnámunnar fyrir það.
— Eg gerði alt til þess að stofna leiðangur,
því að það er ekki til neins að ætla sér að
fara þangað, nema því að eins að vera lið-
sterkur, því að Indíanar liafa þar landið r valdi
sínu. En mér tókst ekki að ná honum sam-
an. En liðsafli sá, er þér hafið með yður,
er nógur til þess að hafa sig áfram þar efra,
og fyrir það sneri eg mér tit yðar, herra. Eg
áskil mér tíunda hluta af því gullif er fæst, og
svo fé fyrir leyndarmálið aukreitis. Pér hafið
mig með, til þess að vísa leið, og er eg yð-
ur þá bæði trygging fyrir, að eg segi satt og
í gíslingu um leið.
Don Estevan sat um stund og var hugsi.
»Hvað setið þér upp fyrir leyndarmál
þetla?»
«F*að er ekki mikið, herra, fimm hundruð
pjastra,» svaraði Pedró Kúkilló eftir skanuna
umhugsun.
Spánverjinn sat enn um stund og var hugsi,-
Síðan sagði hann stuttlega:
»Gott og vel; eg tek boði yðar. Hvar er
gulldalurinn?«
Kúkkilló gat naumast dulið gleðina í svip-
num og sagði:
«Svo sem tólf dagleiðir í norðausturátt frá
Túbak-víginu.»
Don Estavan sat enn um stund. Síðan
lét hann einn þjóna sinna færa sér skrín af
íbenviði; hann lauk upp skríninu og tók upp úr
því fésjóð mikinn af hjartai skinni, og greiddi
Kúkilló úr honum fé það, er hann hafði á-
skiljð sér.
«Lýsið þer nú nákvæmlega fyrir mér, hvar
gulldalinn er að finna, » sagði hann. svo, þeg-
ar þjónninn var aftur farinn með skrínið.