Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 18

16
NÝJARTKVÖLDVÖVUR.
»Nú, það varmeira,« svaraði Kúkilló. »Eg
er með í þeim leiðangri, og er meira að segja
leiðtogi þeirra og leiðsagnarmaður, þó eg reynd-
ar, okkar á milli sagt, hafi aldrei komið neitt
til muna norður fyrir Túbak. Oangið þér nú
lið með okkur. Rar eruð þér viss tueð að
hafa yður upp. Við erum eitthvað hundrað
talsins, og þurfum því ekki að vera smeykir
við Indíanana, en þeir eru þeir einu, sem gætu
gert oss erfitt fyrir að ná í gullið.«
«Eg þakka fyrir yðar góða boð,» svaraði
pilturinn eftir litla umhugsun; «gefið mér sólar-
hrings-umhugsunartínia, þá skal eg segja um
það, hvað eggeri.«
«Rað er rétt, sennor. Við verðum hvort
hið er saman fyrst um sinn.«
Og svo riðu þeir áfram þegjandi utn stund.
Stundum hallaði pilturinn sér til beggja
hliða og reyndi að athuga hestinn nákvæmlega.
Rað var eins og hann kannaðist við klárinn.
Alt í einu hnaut hesturinn rneð vinstra fratn-
fæti, enda dró hann fótinn einkennilega í spor-
inu, þegar hann brokkaði.
Pilturinn stökk óðara af baki og hesturinn
hnaut, greip í taumana, og sagði snögt og í
geðshræringu:
»Hvað hafið þér átt þenna hest lengi?«
»Hvað varðar yður unt það?« svaraði Kú-
killó, en sú spurning!» eins og hann vildi eyða
tali um þetta, en hafði um leið hönd á byss-
unni, sem var bundin við söðulbogann.
»Eg verð að fá að vita það!» svaraði
pilturinn. «Hvað hafið þér átt þenna hest
lengi?«
Kúkilló hló kaldahlátur: »Er þetta ekki
merkileg forvitni af yður? Annars hefi eg
keypt hestinn.«
»Að hverjum?«
«Að að ókunnum manni, sem — sem
kom úr langferð. — Máske honum hafi verið
stolið frá yður?«
»Nei. — En merkilegt er það að minsta
kosti!« sagði pilturinn við sjálfan sig, og gekk
við hliðina á hestinum. »En eg fer ekki vilt í
því, að eg held — þó að það geti verið.
En hann er svo nauðalíkur — — Pér hafið
keypt hann að ókunnum rnanni. Hvernig var
hann í hátt?«
«Pað man eg ekkert unr,« svaraði gullfar-
inn og byrsti sig. «Eg get ekki munað hvern-
ig þeir eru allir í hátt, sem eg hefi keypt
hesta að.«
Pilturinn ætlaði að svara einhverju en hætti
við, en sökk síðan niður í svo djúpar hugs-
anir, að liann tók ekki eftir því, að Kúkilló
leysti byssuna frá söðulboganunr og horfði unr
leið illum augum til hans.
Kúkilló var búinn að ná góðum tökum á
byssunni og var að draga upp bóginn einstak-
lega hægt og gætilega — en þá kom maður
ríðandi á harðastökki, og teymdi söðlaðan
hest.
Kúkiiló krossbölvaði í reiði sinni: »Æeruð
það þér, Benító?« kallaði hann svo lrátt, er
hann þekti manninn.
»Manninum er borgið, sé eg er,« sagði
þjónninn og hélt í báða hestana. »Don Este-
van hefir þá ekki sent mig hingað erindisleysu.
Takið þenna hest, hann er ætlaður yður,«
sagði Irann kurteislega og rétti honunr tauminn.
Pilturinn þakkaði fyrir, tók hestinn og
stiklaði í söðulinn. Svo riðu þeir hratt þrír
saman, þangað til að þeir sáu eldana álengd-
ar innanum tré og runna, sem þar voru um
alt, Síðan komu þeir í tjaldstað.
Don Estevan gekk þegar á móti þeim.
Hann starði hvast og lengi á hið föla and-
lit piltsins þar við eldabirtuna, og var eins og
hrollur færðist unr hann allan.
Piltur þessi, er þeir Don Estavan og Kú-
killó höfðu þannig bjargað, hét Tíbúrsíó, og
var fóstursonur þeirra Markos Arellanoss og konu
hans. Leizt Kúkilló illa á það, og grunaði, að
liann ef til vill mundi eitthvað vita um gulldal-
inn og leyndarmál hans. Og það var iíka orð og
að sönnu. Markos Arellanos hafði sagt konu sinni
frá þessu, áður enn hann fór af stað í síðasta
sinni, og fengið henni uppdrátt lítinn á skinn-
pjötlu, er vísaði nokkurnveginn til afstöðunn-
ar. En svo kom hann aldrei aftur. Pegar