Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 26

24
NÝJAR KVÖLDYÖKUR.
einliverju, sem þó varð aldrei fjær en áður.
Hún þekti harm föður síns. Hún vissi
hvers unaðar hann hafðinotið, og hve missirinn
hefði verið honum sár. Hún fylgdi æfintýrum
elskendanna í sögum þeim, sem hún las upp-
hátt á vetrarkvöldunum, með innilegri hluttekn-
ingu, og hún skildi það vel, að ástin, sem
veittr mönnunum mesta sælu í lífinu, getur einn-
ig valdið sárustum harmi. En það var líka
til annað en þessi óhamingjusama ást, eitthvað
hræðilegt, sem hún skildi ekki.
Henni virtist sem stundum btygði fyrir
óljósum inyndum í sæluheimi ástarinnar, sem
báru á sér brennimark blygðunar og svívirð-
ingar. Hún heyrði oft nefnda hina hryggileg-
ustu eymd og smán í sambandi við ástina, sem
þó er hið helgasta í heiminum. Stundum komu
fyrir atvik í lífi þeirra nranna, sem hún þekti,
sem hún þorði ekki að hugsa um; og þegar
faðir hennar hafði prédikað um siðspillinguna
í heiminum, og farið um hana hörðum en
hógværum orðum, fyrirvarð hún sig að horf-
framan í hann lengi á eftir.
Hann tók eftir þessu og gladdist af því.
Hann gladdist af því, hve hún var hrein
og óflekkuð, og hve vel honum hafði tekizt
að vernda hið barnslega sakleysi hennar. Sál
hennar var hrein eins og perla, sem ekkert
óhreint getur festst við.
Skyldi hann nú geta varðveitt hana þannig
framvegis!
Ekkert ilt skyldi þó geta spilt henni, með-
an hann gæti vakað yfir henni. Og þó að hann
misti við, þá var hann þó búinn að hervæða
hana gegn freistingum lífsins, svo að hún gat
notið þeirrar verju í baráttunni. Einhverntíma
hlaut baráttan að byrja. Hann leit á dóttpr
sína, en hún skyldi ekki augnaráðið, og piest-
urinn sagði með sínu fasta trúnaðartrausti:
«Ojæja, alt er á drottins valdi«.
«Hefirðu ekki tíma til þess að ganga ofur-
lítið út nreð mér í dag?» spurði Rebekka föð-
ur sinn, þegar þau voru búin að borða.
»]ú,« sagði hann, »eg hefði líka gott af
því, af því að veðrið er svo gott, og eg hefi
utinið svo kappsamlega, að eg er nærri búinn
með ræðuna.»
Rau gengu fram á steinþrepið framan við
aðalinnganginn.
Rað hagaði svo einkennilega til, að þjóð-
brautin, sem lá til borgarinnar, lá þvert í gegn-
um garðinn.
Prestinum var ekki utn þetta gefið, því að
hann vildi um fram alt hafa næði og kyrð.
En þótt prestssetrið væri að vísu nokkuð af-
skekt, þá hafði umferðin i för með sér tals-
verða ókyrð.
Og sú umferð var Ansgariusi litla orsök
sífeldra æfintýra. Pegar þau feðginin voru
komin út á þrepið, og voru að tala um, hvort
þau ættu heldur að ganga veginn eða þvert
yfir lyngholtin niður að sjónum, kom Ansgari-
us litli blaðskellandi upp holtið og inn í garð-
ittn. Hann var lafmóður og kafrjóður, og Buke-
falus var á harðaskeiði. Riddarinn stöðvaði
hestinn við dyrnar, og rykti svo fast í taum-
ana, að það kom djúp rák í sandinn, sveifl-
aði sverðinu og hrópaði: «þeir koma, þeir
koma!»
»Hverjir koma?» spurði Rebekka.
«Pað koma svartir stríðshestar, frýsandi og
másandi, og þrtr vagnar vopnaðra hernianna.»
«Hvaða bull, drengur,® sagði faðir hans
byrstur.
«Pað koma þrír lokaðir vagnar með fólki
frá borginni,» sagði Ansgarius hálfsneyptur.
«Við skulurn fara inn, Rebekka,» sagði
presturinn og sneri sér við.
En í sama vetfangi komu fyrstu hestarnir
hlaupandi upp á leitið. Pað voru að vísu ekki
frýsandi f olar; en það var tilkomumikið að sjá
sólina skína, á vagnana, sem komu í Ijós hver
á fætur öðrum með fögru litaskrúði, og að sjá
glaðlegu andlitin í þeim.
Rebekka gat ekki stilt sig um að bíða á
þrepinu og horfa á vagnana.
I fyrsta vagninum var aldraður maður og
þrifleg kona í aftara sætinu.
í fremra sætinu sat ung stúlka, og ungur
nraður við hlið henni. Pegar vagninn kom inn