Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 28

26
NÝJAR KVÖLDYÖKUR.
Da hve það hafði góð áhrif á Rebekku. Rað
vakti svo hlýjar og viðkvæmar endurminning-
ar, þegar frúin strauk um kinnina á henni með
heitu, mjúku hendinni. Það lá við að hún tár-
feldi, og hún stóð lengi í sömu sporum, eins
og hún ætti von á, að þessi óþekta kona myndi
faðma hana að sér og hvísla einhverju í eyra
sér, einhverju sem hún var lengi búin að bíða
eftir.
En samræðunum héltáfram. Unga fólkið kom
með glaumi og gleðilátum, og flutti með sér
al lskonar bögla úr vögnunum.
Konsúlsfrúin fleygði kápunni af sér á stól
í stofunni, og fór að hagræða öllu eftir beztu
föngum, en þeir yngri reyndu að tefja fyrir
henni, og koma öllu á ringulreið, og þar var
Lintzow fremstur í flokki; og Rebekka varð al-
veg hissa, þegar hún sá föður sinn vera að
hjálpa honum til að fela einhvern böggul,
sém pappír var vafið utan um, undir kápu
frúarinnar.
Loksins var gömlu konunni nóg boðið.
«Kæra Rebekka-;, sagði hún, »er ekki ein-
hver markverður staður hérna í grendinni —
því betra sem hann er lengra frá — svo að
eg geti losnað við þessa ólátabelgi ofurlitla
stund.»
«Það er fallegt útsýni frá Kóngshaugi, og
svo er fallegt suður við sjóinn,» sagði Re-
bekka.
»Já, við skulum fara suður að sjó,» hróp-
aði Lintzow.
^Rað var ágætt,« sagði frúin. «Ef þér get-
ið losað mig við hann, þá er eg hólpin, því
að hann er allra verstur.»
«Ef úngfrú Rebekka vildi fylgja mér, þá
skyldi eg fara hvert á land sem vera skyldi,»
sagði Lintzow og hneigði sig.
Rebekkablóðroðnaði. Hún hafði aldrei heyrt
neinn taía þessu líkt. Ressi ungi, laglegi maður,
hneigði sig svo djúpt fyrir henni, og hann
talaði svo hreinskilnislega.
En nú var enginn tími til þess að hugsa
um einstök atriði eða augnabliksáhrif.
Óðara var allur hópurinn kominn út úr
stofunni, og yfir garðinn, og svo hélt hann
áfram upp ofurlitla hæð, sem kölluð var Kon-
ungshaugur, með Rebekku og Lintzow í broddi
fylkingar.
Lyrir mörgum árum höfðu fundist nokkrir
forngripir í hauginum, og síðan hafði prestur-
inn, sem þá var í sveitinni, gróðursett nokkur
harðger tré á hauginum. Rað voru ekki önn-
ur tré nokkurstaðar þar í nánd, á vindberu,
uppblásnu sandöldunum út við hafið, en eitt
reynitré, og svo hnottrjáraðir beggja megin
gangstigsins í garðinum prestsins. Eftir þenn-
an Ianga tíma, voru þó trén orðin nær því
mannhá, þrátt fyrir stormana og sandfokið. Þau
settu bera og hnútótta stofnana eins og kryppu
í norðanstorminu, en teygðu löngu hand-
leggina fram móti sólu og suðri.
Móðir Rebekku hafði gróðursett fjólur milli
trjánna.
«Ó, hvaðþetta var heppilegt,» hrópaði elzta
dóttir konsúlsins upp yfir sig; hér eru þá fjól-
ur. Æ, herra Lintzow, týndu nú fjólur í blóm-
vönd handa mér í kvöld.»
Lintzow hafði verið að reyna að finna,
hvernig hann ætti að tala við Rebekku. Hon-
um sýndist hún hrökkva við, þegar Fríðrika
nefndi fjólurnar.
«Rykir yður væntum fjólurnar?« sagði hann
í hálfum hljóðum við Rebekku.
Hún leit á haun undrandi.
Hvernig skyldi hann vita það ?
»Haldið þér ekki, ungfrú Hartvík, að það
væri betra að tína ekki fjólurnar fyr en í kvöld,
að við förum heim, þá halda þær sér betur,»
sagði Lintzow.
«Hafið þér það eins og yður þóknast»
sagði Friðrika stutt í spuna.
«Eg vona að hún verði þá búin að gleyma
því,» sagði Lintzow í hálfum hljóðum við
sjálfan sig.
En Rebekka heyrði það samt.
Hún furðaði sig á því, hvaða ánægju hann
gæti haft af þvf að hlífa fjólunum hennár, í
stað þess að tína þær handa þessari fallegu
stúlku.