Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 34

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
— Rebekka sat á bekk niðri í aldingarð-
inum, rétt á móti sólinni, og rendi augunum
yfir dimmbláa lyngmóana og haustbleika
akrana.
Vepjurnar voru hljóðar og fálátar, og söfn-
uðust saman í hóp til jress að æfa sig undir
burtförina, og allir strandfuglarnir fóru að þeirra
dæmi.
Lævirkinn var jafnvel biíinn að missa kjark-
inn, og slóst í för með öðrum" gráum haust-
fuglum, svo að enginn gat þekt liann úr.
En márinn setti fram kviðinn, og spígspor-
aði um fjöruna í hægðum sínum; hann ætlaði
sér ekki að fara langt.
Alt var hljótt; loftið var dimt og mollulegt.
Litirnir urðu daufari og raddirnar hljóðn-
uðu, eftir því sem á leið haustið, og það
hafði svo góð áhrif á Rebekku. Hún var
orðin þreytt, og Iangur og dauðalegur vetur
var henni bezt að skapi. Hún fann það, að
veturinn hennar myndi verða miklu lengri en
allra annara, og hún fór undir eins að kvíða
vorinu. Hún vissi að þá myndi alt vakna,
sem veturinn hafði svæft; fuglarnir myndi koma
aftur, og syngja gömlu söngvana sína nýjum
tónum — og þá mundu fjólurnar hennar
mömmu hennar sálugu breiða aftur út bláu
blómin sín uppi á Konungshauginuin — þar
sem hann tók hana í faðm sinn — og kysti
hana marga — marga kossa. — [Endir.]
--4--0#C->-
SPARISKÓRN I R.
SAGA FRÁ PERSALANDl.
EFTIR FRANZ WICHMANN.
I.
Miriam var nýbúin að búa sig. Hún horfði
ánægjulega í fagrati krystallsspegil, sem þernan
hennar, hún Líane, hélt frammi fyrir henni.
Hún hafði kömið með hann frá Frakklandi.
Hún var sonardóttir vezírsins í Persalandi,
Mirza Taki Kans; hann var æðsti embættismaður
við hirð keisarans, og réð mestu um stjórn-
arfar í löndum hans. Hún fann allmjög
til sín, enda var það að vonum. Hún var 18
vetra að aldri, tíguleg í vexti, há og bein-
vaxin; brjóst og herðar voru yndisfögur, and-
litið var barnslega fagurt, hárið mikið og dökk-
jarpt á lit; hélt því saman silfurnæla í hnakk-
anum, en þaðan féll það svo eins og ölduflóð
niður um axlirnar, sem gljáðu eins og injall-
hvítt silki; fór það yndislega saman.
Hún var klædd víðum, grænum brókum,
sem féllu niður á fallega skó, samlita; var dúk-
urinn í þeim svo smáger, að það mótaði fyr-
ir hinu yndisíagra sköpulagi innan undir þeim.
Hún hafði alizt lengi upp í París á yngri ár-
um sínum, og þá fengið óbeit á þessum bún-
ingi. En nú var hún búin að vera meira
en heilt ár heima hjá afa sínum við hirðina,
og hafði tekið hann upp aftur, og lét þá ekk-
ert til vanta að láta bera sem mest á fegurð
þeirri og yndisleikum, er hún var gædd. Hún
vissi það ofboðsvel, að engin hinna fimm dætra
konungs konunganna, eða nein þeirra yngis-
meyja, er heima áttu þar við hirðina, komust
í hálfkvisti við hana að fegurð; fyltist hún við
það mikillæti og hégómadýrð, þótt ung væri.
Faðir hennar hafði verið hátt settur við
hirðina, og síðar yfirumsjónarmaður eins af
æðstu höfðingjum við hirðina. Hafði hann
komið til Parísarborgar á yngri árum með pers-
neskri sendiherrasveit þangað, og haldið þar
til um nokkur ár, eftir ósk föður síns, til þess
að kynnast siðum og háttum Norðurálfuinanna.
Keisarinn hafði þá í liuga að takast ferð á hend-
ur og skoða hirðir og konungasetur í Norð-