Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 35

SPARISKÓRNIR. 33
urálfunni, og vildi svo vera láta. — Hann var
maður fríður sýnum, hraustur og djarfmann-
legur, og hafði svo hertekið hjarta einuar Par-
ísarmeyjar af góðum ættum, að hún var fús til
að giftast honum og ætlaði svo með honum
austur.
En áður en það komst svo langt, fæddist
Miriam, og dó móðir hennar af fæðingunni.
Félst föður hennar mjög um missinn, og kom
meynni fyrir hjá frændfólki hennar þar, því að
keisarinn kallaði hann þá heim; hafði drottinn
sólarríkisins kallað hann til þess að taka þar
við háu embætti, og hefði það kostað líf hans,
hefði hann talizt undan. Hafði læknirinn sagt
honum, að ekki væri viðlit að fara með barn-
ið, það mundi ekki þola breytinguna.
Þegar hann var kominn heim til Persalands,
og fór að sætta sig við skilnaðinn, kom hon-
um til hugar að láta ala meyna upp eins og
tignar meyjar á Frakklandi, og dróst það því
ár frá ári, að mærin væri flutt heim til föður síns.
Þegar hún var nær fullvaxta, kom bréf að
austan úr ríki sólarinnar, en það var ekki rit-
að með hendi föður hennar, heldur vezírsins,
afa hennar. Hún las bréf þetta titrandi af hræðslu.
Faðir hennar hafði dottið af hestbaki á tígra-
veiðum, og meiðst svo mikið, að tvísýni var
á um líf hans; langaði hann mjög til að sjá
dóttur sína áður en hann félli frá. Hann hafði
átt tvær konur þar eystra eftir þeirrar þjóðar
sið, en þær höfðu alið honum eintóma syni,
svo að hjarta hans þráði nú meyna fjarlægu.
Miriam kvaddi þær grátandi, gömlu kon-
urnar báðar, frændkonur móður sinnar, sem
höfðu alið hana upp og kent henni; þær bjugg-
ust ekki við að sjá hana framar, og féll það
Þungt.
Svo liðu nokkrar vikur, þangað til hún
náði til feðraborgar sinnar, og var Liane og
einn þjónn með henni á leiðinni. En þegar
þangað kom, var faðir hennar kominn undir
græna torfu fyrir löngu, og hafði ekki fengið
ósk sína uppfylta.
Vezírinn, afi hennar, var harðlyndur og
þurlegur, en orðlagður fyrir réttvísi, og var
því í miklum metúm sem embættismaður. Hann
tók mjög ástúðlega á móti sonardóttur sinni,
enda sá hann þegar, að hún var mjög !ík hon-
um, og töfraðist af fegurð hennar; sléttist því
brátt yfir harm hennar út af föðurmissinum,
enda var þar margt nýstárlegt að sjá fyrir hana,
og áttaði hún sig þar í hirðljómanum og allri
dýrðinni, jafnvel fyr en hún átti von á. Lotn-
ing sú og hylling, sem henni var sýnd af öll-
um karlmönnum, kitlaði hégómadýrð hennar,
fann hún fljótt, að hún var hin dásamaða
drotning fegurðarinnar, enda bætti franska ment-
unin og fasið nýjum yndisleikum við það sem
hafði áður þekzt.
Fjöldi manna keptust eftir að ná hylli henn-
ar, og töldu henni trú um það hver í kapp
við annan, að enginn gæti staðizt fegurð henn-
ar og yndisþokka; varð hún við það dramb-
söm og dutlungafull. Hún trúði öllu, sem
henni var sagt, eigingirnin og hégómadýrðin
hálfærðu hana og festu þá trú í’hjarta hennar,
að enginn jarðneskur maður gæti staðizt ofur-
vald fegurðar hennar.
Og spegillinn gat ekkí annað en staðfest
þessa trú hennar, en alt í einu datt henni
eitthvað í hug, sem fór eins og hnifur í hjarta
hennar. Hún svelpaði að sér hjúpslæðunni,
sem hún hafði kastað yfir sig, því hún ætlaði
að ganga út, herpti saman varirnar hálf-ólund-
arlega og augún virtust verða enn þá dekkri
en þau voru áður.
»Hann sá mig þó fara út á sölutorgið líka
í gær,« tautaði hún með sjálfri sér, »því skyldi
hann ekki hafa komið á eftir okkur?>.
Liane var á hnjánum frammi fyrir henni
og var að laga fellingarnar í brókunum, og
lét sem hún hefði ekkert heyrt.
«Hann er fallegur maður — líklega falleg-
astur við hirðina,« — svo talaði hún hærra,
eins og hún færi að tala |við annan: »því
gegnirðu ekki, þegar maður er að spyrja
þig?»
Voruð þér að spyrja mig, lafði? — fyrir-
gefið mér — eg — vissi ekki —
Miriam stappaði fætii.u í gólfið — hann
5