Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 37

SPARISKÓRNIP.
35
sem vetlingi gat valdið, út úr húsum sínum
eftir miðjan daginn, til þess að eyða skaðræð-
isstundunum úti undir beru lofti og vera kátur.
Hinir tóku þátt í skemtunum þessum, allir
embættismenn og konur. Og þá mundi heldur
ekki fjárstjórann vanta. Og hún varð að sjá
hann. En Liane skyldi sitja heima; henni mátti
vera sama um landsvenjur þar.
Hún ásetti sér að vera kát, varpaði hárfyll-
unni silkimjúkri aftur um herðar sér og stóð
upp. Pað var orðið of þröngt um hana þar
inni — hún varð að komast út undir bert loft.
Hún þaut út í garðinn; konur kvennabúrsins
máttu að sönnu ekki vera þar varðlausar, en
ógiftum konum stóð hann opinn, og vegur
hirðarembættismannanna heim til sin eða stjórn-
arráðshúsanna lá og um hann.
Hún gekk í hægðum sínum og virtist varla
snerta jörðina. En svo fanst henni blóðið alt í
einu storkna í æðum sér. Hún stóð við og
hlustaði. Henni heyrðist hún þekkja málróm
fjármálastjórans.
Um allann garðinri angaði sæt ilman pers-
neskra vorrósa. Munaðarlegt blómskrúð af lil-
jum, túiipönum, hýasintum og negulblómum
huldi alla blómreitina, og aldintrén stóðu þar
í fylsta blóma. Tautandi smálækir niðuðu og
seitluðu innan um þessa brosfögru paradís,
hægur andvari bar þar um þýðan svala, og
dökkblár himininn speglaðist í vatnsstöfum gos-
brunnanna, sem glitruðu sem gullstafir í sól-
skininu.
En Miriam sá ekkert af allri þessari dýrð.
Hún hugsaði ekki um annað en orðin, sem
hún hafði heyrt að eins óglögt og til hálfs.
Pað var auðheyrt að fjármálastjórinn var
að spjalla við einhvern af vinum sínum. Pótt
hún sæi engan fyrir trjárunnunum, er á milli
voru, þóttist hún samt þekkja þar málróm æðsta
lífvarðarforingja keisarans; var hann einn þeirra
er mest hafði dáð hana; og hún fann það þeg-
ar af kvenlegri skarpskygni sinni, að þeir mundu
vera að tala um hana.
Hún var í ofsalegum geðshræringum, og
þrýsti fast á brjóst sér, eins og vildi hún draga
úr andardrættinum, og faldi sig á bakviðrisa-
vaxna meyljónsmynd úr marmara, og fór að
hlusta á samtal þeirra.
«Nei —nei,« sagði fjármálastjórinn með hljóm-
fagurri röddu, rótt og stilt, «þú þarft ekki að
óttast kepni af minni hendi, Hússein, að því
er hana snertir. Eg legg ekkert í sölurnar fyr-
ir þig í því efni. Pó aldrei nema sé hún fremst
og fegurst allra við hirðina, biðla eg samt ekki
til hennar í alvöru. Eigingirni og þokkagirni
gera mennina að heimskingjum — og hún á
ekkert vald á mér. Trú þú mér til — hún
elskar hvorki mig né þig, né neinn þeirra, sem
fjargviðrast um hana — enga nema sjálfa sig.
Hvers mætti þá sannelskandi maður vænta sér
af henni? Hún mundi aldrei geta lagt neitt í
sölurnar fyrir þann sem elskaði hana, og það
á þó hver göfug, heittelskandi kona að gera.
Fegurð konunnar er ekki hið Jæðsta góða; sá
sem enga meðaumkun á til, getur ekki gert
aðra sæla — og fegurð sálarinnar er oft að finna
hjá þeim, sem lágt eru settir og lítið kveð-
ur að.»
Miriam heyrði ekki hverju vinur hans svar-
aði, en hún sá að fjárstjórinn beygði sig niður
og sleit upp fjólu og festi á frakka sinn. Svo
urðu raddirnar lægri og færðust fjær, svo hún
þorði að gægjast út undan steinmyndinni. Peg-
ar þeir voru horfnir út í trjágöngin, stóð hún
upp og svifti blæjunni frá andliti sér. Hún
var afmynduð í framan af reiði og ofsalegu
æði. í fyrstu var hún agndofa af þessu, sem
hún hafði heyrt, er svo vaknaði í henni sár
tilfinning með að sér væri misboðið. Fjármála-
stjórinn var svo ósvífinn, að virða hana að
vettugi. Og það var satt, sem Liane hafði
sagt, hann hafði ekki fylgt Miriam á sölutorg-
inu, heldur leitaði hann hjá henni þessarar sál-
arfegurðar, sem hann þóttist finna hjá þeim,
er lágt væru settir og litið kvæði að. Að taka
þernuna fram yfir húsmóður hennar — en
sú ósvífni! «Hún á ekkert vald á mér», hafði
hann sagt í háði, hinn drambsami maður.
»Við skulum sjá hvað setur!* ýskraði í henni
ura leið og hún riísti saman tennurrtar ifijall-