Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 40

38
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að þér væruð kaldlynd og tilfinningarlaus,* sagði
hann hálfhissa og í hálfum hljóðum, «gætið
að því, að hann er svikahrappur og á ráðn-
inguna skilið.»
Hátt og skerandi hljóð tók fram í fyrir
honum; prikin voru tekin til starfa. Manngarm-
urinn engdist sundur og saman af kvöltim, og
tveir eldrauðir garðar hlupu upp í iljum hans,
þar sem prikin höfðu krosslagzt niður.
Miriam ógaði við: «Vægið honum,» sagði
hún grátbiðjandi, »það er hægt ennþá.»
Fjárstjórinn fór þegjandi, benti þrælunum,
sem voru að reiða til höggs að nýju, og iétu
þeir þegar reyrprikin síga, svo gekk hann til
lögreglustjórans.
Hann heilsaði fjárstjóranum með lotningu,
og lagði hægri hendina ofan á þá vinstri sem
virðingarmerki.
«Látið þetta nægja,» sagði fjárstjórinn í flýti,
»sleppið honurn, hljpðin úr honum spilla há-
tíðagleðinni, og gætu ónáðað konung konung-
anna. Ef hann verður aftur ber að hinu sama,
skuiuð þér láta hann fá hundrað högg fyrir
þessi fimmtíu, sem hann átti að fá nú.«
Hann var vanur því að boðum sínum væri
hlýtt, hvernig sem á stóð, og gekk því burtu
þegar, og beið ekki svars; hann gekk aftur
þangað sem Miriam var.
Lögreglustjóranum fanst ástæðan gild — það
var hætta að vekja reiði keisarans, og þó það
væri gert með þjónustu réttvísinnar. Hann
bauð því böðlinum að sleppa manninum og
manngarmurinn hökti burtu og grettist allur í
framan af sársaukanum — og var steinhissa, því
hann átti sfzt von á þessari vægð. Og sízt
bjóst hann við að það væri að þakka einni
hinni fegurstu meðal hirðkvennanna.
Miriam hugsaði heldur ekki hóti lengur um
hann, enda hafði hann að eins komið til þess
að þjóna eigingirni hennar. En þegar hún var
að gá að því, hvað orðið hefði af fjárstjóran-
um, rak hún augun í nokkra menn, sem stóðu
þar i hóp, og spjölluðu saman og hlógu
dáit.
Pað voru flest alt Frankar (svo nefnast
Norðurálfumenn í Austurlöndum), kaupmenn,
vörubjóðar og aðstoðarmenn sendiherranna með
konum sínum og dætrum. Meðal þeirra sá hún
þernu sína, og hafði hún þó harðskipað henni
að sitja heima. Og gremjulegast var að hún
bar blóm í barminum, og þóttist hún þekkja
að það væri fjólan sama, og dómstjórinn hafði
slitið upp í garðinum, og stungið svo vand-
lega í hnezluna sína. Hann hafði þá hitt stelp-
una og gefið henni hana.
Miriam ætlaði að tryllast af reiði. Hefði
hún nú séð þessa nettu, ungu frönsku stúlku
í sömu sporum og aldinsalann, með fæturna
fasta í fótalásnum, þá hefði hún sannarlega ekki
beðið henni vægðar. En svo sá hún það, að
engri slíkri hefnd yrði fram komið —hún gæti
að eins rekið hana úr vistinni —og reynt að
gera henni það svo klaksárt sem hún kunni.
En svo sá hún fjárstjórann koma aftur —
hún lyfti blæjunni og sendi honum svo hlýtt
og þakklátlegt auga að það gekk í gegnum
fjárstjórann. Hann fann þá í fyrsta skifti til
ofurafls fegurðar hennar; hingað til hafði hon-
um fundizt að hann gæti staðið á móti henni.
»Eg þakka yður fyrir i nafni aumingja manns-
ins, og skal aldrei gleyma yður þann greiða,
sem þér gerðuð mér. Pér hafið gert mig sæla
í dag.»
»Pað eru beztu launin mín,« svaraði hann
hugfanginn.
Hún leitaði að hendi hans í manngrúan-
um án þess á bæri, og hann fann að það tók
lítil og mjúk hönd hægt og þýtt í hönd hans
— en áður en hann hafði áttað sig á þessu
til fulls, var Miríam horfin.
Hún hafði æst hann upp, sett blóð hans
í hreyfingu, meira ætlaði hún sér ekki að gera
í dag. Hún var búin að sá hefndarfræinu;
svo ætlaði hún að láta það spretta upp hægt
og hægt til þess að ávextirnir yrðu því vísari.
En nú fór að kvölda; bládökkir skugga
tóku að hjúpa trén í garðinum, og hæðadrög-
in í fjarlægð sveipuðust töfrandi kveldroða. En
purpuraroðinn dökknaði skjótt og breyttist smátt
og smátt í bládökkan og blágrænan litblæ,