Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 41

SPARISKÓRNIR.
rann svo yfir í brennisteinsgu! litbrigði, og
seinast dó alt í dökkgráum rökkurskuggum.
En Jiegar fólkið og hirðliðið hélt heim úr
hátíðagleðinni, þandi stjörnubjört nóttin tjald-
hjúp sinn yfir fjöll og dali; næturgalinn söng
einn í runnunum, og leðurblökurnar flögruðu
hljóðlaust innanum kveldsvala garðana.
Miriam var of órótt til þess að geta farið
að sofa. Hún fór upp á húsþakið eftir vanda;
var það alt þakið þéttri mold, og voru plönt-
uð blóm á þakinu, og því mjög skemtilegt að
vera þar á kvöldin.
Sóbeide færði henni þangað hægindi og
ábreiður; þegar hún hafði lokið því, bauð
Miriam henni að skila til Liane að koma upp
til sín óðara en hún kæmi heim.
Ambáttin fór. Eigi leið á löngu áður en
Liane litla kom upp hnarreist og þóttafull, og
bar ekki á að hún kviði neinu,
«Hvers óskar náðug yngismærin?» sagði
hún og var kotroskin.
«Hvers óska eg?» þaut Miriam upp, «að
þú hlífir mér við því, að þurfa framar að sjá
þitt hið illa andlit, þú hin ósvífna hunds-
dóttir!»
Hún hafði þegar lært nokkuð af líkinga-
máli Austurlandabúa, en Liane gerði ekki ann-
að en að svara því með hæðnisglotti.
»Já, ef þér þurfið ekki minnar þjónustu
við lengur—» svaraði hún í hálfteprulegum,
stuttum tón.
«Nei — aldrei meir — þjónustu ótrúrrar skepnu
sem gleymir því alveg, sem eg segi henni að
gera, og hleypur út í leyfisleysi til að dorga
við karlmenn — ».
«Pað hafa nú fleiri gert en eg,» svaraði
Liane illkvitnislega, og gaut óþægilegu horn-
auga til lafði sinnar, »en það er nú mest und-
ir því komið, hver árangurinn verður af því.»
Og hún horfði með léttúðargletni ofan á
útsaumaða tána á skónum sínum, sem gægðist
fram undan kjólfaldinum.
Miriam hin fagra fölnaði af reiði; hún hafði
þá séð, hvernig hún lagði snörur fyrir dóm-
stjórann, og var svo ósvífin að hefna sín með
því a3 bera á sér blóm frá honum og láta
sjá það. Osvífni hennar var meira en tæki
nokkru tali. En að maður skyldi ekki hafa
Ieyfi til að fara með hana eins og ambátt.
Pað væri þó hugsvölun að sjá hana engjast
sundur og saman. Henni datt í hug — spari-
skórnir.
Nú hafði hún ánægju að hugsa um það,
sem hana hafði hrylt við áður.
Henni datt í hug í fullri alvöru að skeyta
ekkert um afleiðingarnar, en kalla á þjóna sína
og láta þá gefa Liane duglega iljastroku. En
svo datt henni í hug að afi sinn mundi reið-
ast, og það gætu sprottið af því útistöður við
franska konsúlinn, og hætti því við það.
Meðan hún var að leita sér að orðum, til
þess að geta ausið úr sér vonzkunni, tók franska
mærin til máls aftur á þessa leið:
«]a, það sem þér sögðuð mér að sitja
heima, get eg ekki tekið í neinni alvöru, og
þegar eg sá landsmenn mína á götunni, vini
og kunningja streyma á hátíðina, þá fór eg í
hópinn með þeim. Fólk af okkar tægi hefir
líka gáman af að eiga ögn frítt og skemta sér,—
og ef yður finst það ótilhlýðilegt, þá get eg
vel farið.»
Það var frönsk vinnustúlka, sem svo mælti,
og hafði áður verið í eftirlæti. Aldrei skyldi
hún oftar taka þjónustustúlku frá Norðurálfu.
Miriam krepti hnefann í ráðaleysisæði og sagði:
«Já — já—farið þér —svo langt sem þér kom-
ist —-út yfir hafið —heim til yðar —því fyr —
því betra.» —
Liane hneigði sig háðslega. «AIveg eins
og þér viljið. — En hvert eg fer — ræð eg sjálf
— og eg kann vel við mig hér. Og mér dettur
ekki í hug að fara heim. —Maður á líka vini
hér—» sagði hún með áherzlu.
Miriam beit sig í vörina. Hún varð nærri
hrædd við orð hennar. Skyldi Liane vera svo
bíræfin að ætla sér að bjóða henni birginn?
Það þótti henni verst. Hún sleit út úr sér þessi,
orð:
«Ætlið þér að vera hér kyr í Teheran?»
«Pað ætla eg reyndar; það er hér nóg fólk,