Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 43

SPARISKÓRNIP.
41
inum vægðar; hann sá þá það, er hann hefði
sízt trúað, að hún var brjóstgóð, og fanst hún
nú alt öðruvísi en áður.
Og það var líka — fanst honum — eins og
hún drægist að honum, líklega af þakklátsemi;
það gat ekki verið að ástæðuiausu, að hún bað
hann svo oft um smágreiðvikni, eða bað hann
fyrir eitthvað, og var þá svo einstaklega ást-
úðleg, að hqnum fanst það ljúft að gera að
vilja hennar.
Hún gat komið því svo fyrir, að þau mætt-
ust nærfelt daglega í akiingarðinum. Hún gerði
alt, sem hún gat, til þess að laða hann að sér.
Hún hafði gaman af að lesa bækur, og varð
fegin, þegar hún fann að hann hafði það líka,
enda bæði las hann og talaði vel frönsku.
Skiftust þau svo á bókum, sátu svo oft á tali
ogræddu um efni þeírna og innihald. Hann lék
vel á hljóðpípu, en hún á fortepianó; ekkert
var henni kærra en að þau stiltu hljóðfærin
saman og lékju svo bæði saman. Svona gekk
það um tíma, og dróst fyrir henni að binda
enda á ásetning sinn. En hættuspil var þelta
fyrir hana, því það er strengilega bannað að
karlmenn komi leyfislaust inn í herbergi kvenna
þar í landi, og varð þetta því að fara með
hinni mestu launung.
En Miriam treysti á það, að Sóbeide sín
væri bæði trygg og þagmælsk, og einn dag-
inn hleypti Sóbeide' honum inn til hennar í
rökkrinu. Herbergi bennar voru að húsabaki,
og var jafnan fáförult utn þann hluta garðsins,
svo hljóðfæraleikur þeirra heyrðist ekki. Vez-
írinn, afi hennar, kom þar sársjaldan, og var
því varla hætt við hann kæmist að þessu, ef
dálítil gætni var við höfð.
Nú þóttist Miriam vera komin svo langt,
að hún gæti farið að koma fram hefnd sinni.
Hún fagnaði því eins og stórum sigri í vo:i-
um, en fann þó einhvern undarlegan beyg í
sér, þegar á átti að herða.
En hefndin—hún varð þegar að koma frarn,
er hann byrjaði að játa henni ást sína —ástina,
sem hún Ias svo lifaudi út úr augum hans —
og hann hafði hingað til átt svo bágt með að
halda í skefjum; honum fanst hann finna dag-
lega nýja kosti hjá henni, og fegurð hennar
og yndisleikar, fyrirkvenska og mannkostir stóðu
dag og nótt fyrir hugskotssjónum hans. Pessi
töfrandi fegurð vakti æ fyrir honum sem mun-
arfagur vordraumur.
Eilt kvöld kom hann enn inn í herbergi
Miriamar með Sóbeide. Herbergið var skraut-
búið mjög, með þykkum og mjúkum gólfá-
breiðum og fult af sætri angan. Hljóðfærið stóð
opið, og mærin lá þar, léttklædd og letilega,
á nijúkum Iegubekk; bókin, sem hún hafði
verið að lesa, hafði lagzt ofan á keltu hennar,
það var einsoghún væri sokkin ofan í drauma,
og heyrði ekki, þegar Feridún kom inn.
Fjárstjórinn stóð agndofa við að sjá þessa
munaðarlegu fegurð, og þorði varla að anda.
Svo hreyfði hún sigi ögn til. Hún hafði kast-
að yfir sig ábreiðu úr rósasilki, en við hreyf-
inguna rétti hún litlu fæturna, klædda snotrum
gólfskóm úr svörtu þykksiiki, út undan ábreið-
unni, og sá í bera fæturna í gegnum silkið,
svo var það gisið; en svo nudduðust fæturn-
ir saman, og féll við það annar skórinn niður
eins og af tilviljun, og fóturiun var nakinn
eftir. Og fóturinn var fallegur —það væri synd
að segja annað, lítill og liðlegur, ristarboginn,
nettur og fagur, holiljin írauð á litinn, en æða-
netið stálblátt um öklann og fram ristina. Feri-
dún stóðst ekki mátið; það flaug urn hann
sem logandi eldur —hann hafði mist alt vald
. á sjálfum sér. Hann féll á kné framan við legu-
bekkinn, þreif hendur Miriamar og margkysti
þær brennandi kossum.
Pað virtist sem hún yrði hrædd og hrökk
saman, eins og hún hefði ekkert af honum
vitað, og ætlaði að reka upp hljóð og stökk á
fætur, en þegar hún sá liver þetta var, hallaði
hún sér aftur á legubekkinn með ósegjanlega
indælu brosi, og lofaði honum að leika við
hendurnar á sér eftir vild sinni.
« Miriam, eg get ekki leynt því lengur —
orðinu, sem hefir sviðið á sálu minni viku\n
saman; eg elska þig miklu meira en alt annað
í heiminum, meira e:i sjálfan mig, meira en
6