Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 44

42
NÝJAR KVÖLDYÖKUR.
líf mitt. Þráin effir að eignast þig slítur hjarta
mitt í sundur. Ó, vertu mín, Miriam, vertu
mín.»
Ráglumdi við hvell og skær bjalla —Feridún
þagnaði.
Mærin svaraði engu en kipti að sér hönd-
unum, og hlustaði með skjálfandi hræðslu.
Rá hringdi enn hærra —hvellara.
*Guð sé okkur náðugur —það er Sóbeide
— hún gefur okkur viðvörunarmerkið —það er
hætta í aðsigi.»
Hún spratt upp af legubekknum, föl og
titrandi: Fjárstjórinn rétti sig upp keikur og
djarflegur og mælti:
«Miriam, eg er hér til þess að vernda þig
— vernda þig fyrir öllum heiminum —vertuhvergi
hrædd —það væri sæla að deyja fyrir þig.»
Hún hrökk saman fyrir orðum hans eins
og þau væru svipuhögg; hún kafroðnaði, og
leit snöggvast upp á hann. En hræðslan varð
skjótt öllu yfirsterkari.
«Sleptu mér—eg verð að vita hvað það
er,»
Hún þaut fram að dyrunum og opnaði þær
gætilega.
Sóbeide stóð á þröskuldinum, og þorði
ekki inn, titrandi af hræðslu, og hvíslaði í
fáti: «Stjórnarherra ríkjanna er á leiðinni til
yðar.«
Miriam hrökk undan með ofboði: «Vezírinn
— afi núnn — hvað getur hann viljað mér?«
«Rér fáið að heyra það. En engum tíma
má eyða. Hann kemur eftir hallargöngunum
gegnum anddyrið hingað. Ef hann hittir fjár-
stjórann hér, eru þið bæði illa farin.«
Miriam sá að það var satt. Hún vissi hví-
líkur harðneskjumaður vezírinn var, Rað gat
kostað Feridún embætti lians og útlegðardóm
og hana iljastroku. Það var vanahegningin með
Persum, ef ung stúlka fanst með karímann hjá
sér.
Rað fór um hana kuldahrollur—hún var
ráðþrota, «Hvað á eg að gera — hvar á eg að
fela hann, Sóbeide—bjargaðu mér úr vand-
anum—findu nú einhver ráð.»
«Fela? —ómögulegt —engin smugatrygg, ef
vezírinn hefir einhvern grun; en eg skal reyna
að komahonum út —um leynigöngin, sem liggja
úr baðherberginu út í garðinn. Paðan eru að-
eins fáein skref heim til hans.«
«Já, gerðu það elsku góðagull-Sobeide mín,»
sagði Miriam hálfgrátandi af hræðslu.
Feridún heyrði uudir væng hvað um var
að vera, og sá þegar að hér var- ekki ráðlegt
að beita karlmennsku henni til varnar. Eina
ráðið var að sleppa sem fyrst í burtu.
Og svo fór hann með ambáttinni út í leyni-
göngin án þess að kveðja, án þess að hafa
fengið nokkurt svar upp á bænir sínar, eða án
þess að vita nokkuð um, hvort hann mætti eiga
nokkurri von að mæta. Hún tók í hönd hans
og dró hann með sér. Hún opnaði dyr einar
hægt og kom út í baðherbergið, fult af heitu,
röku og ilmþrungnu lofti. í anddyrinu úti fyrir
heyrðist skóhljóð; það var vezírinn, sem fór
þar fram hjá. Svo gátu þau sloppið út, og
skall hurð nærri hælum að, vezírinn yrði þeirra
ekki var, þau fálmuðu fyrir sér í myrkrinu og
sluppu út í garðinn.
Fjárstjórinn varð sárfeginn og ætlaði að
fara að kveðja Sóbeide, en hún bandaði á
móti og sagði; «Yður er ekki óhætt enn, geld-
ingarnir eru á vakki í garðinum á kvöldin,
og mundi þeinr þykja grunsamt ef þeir sæju
karlnrann koma þessa leið einsamlan.« Hún
hafði þrifið kvenskikkju í baðherberginu án
þess hann yrði var við, og kastaði henni nú
yfir herðar honum, en meðan hann var að
sveipa að sér skikkjunni, tók hann efiir því að
rýtingurinn í belti hans var horfinn. Varð hann
þá dauðhræddúr, því að hann hlaut að hafa
mist liann í herbergi Miriamar, þegar hann
féll fram fyrir henni. Ef vezírinn fyndi hníf-
inn yrði það hættulegt lyrir hana.
Skyldi hún þá segja til hans? Hann hrylti
við afleiðingunum. Iljastrokan mundi knýja
hana til að tala. Nei, heldur skyldi hann segja
til sfn, en hún yrði kvalin, varpa sér fyrir fæt-
ur vezírnum og segja, að hann hefði brotist
inn til hennar.