Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 45

SPARISKÓRNIR.
43
En Sóbeide vildi ekkert hugsa um það.
Hún sagði að það gæti gert ilt verra að flasa
svo að ráði sínu, meðan óvíst væri, hvort
nokkuð væri í hættunni. Pað væri bezt að bíða
átekta.
«Gangið þér við hlið mér,» sagði hún «og
verið bæði seinstígur og stuttstígur —varðmenn-
irnir skifta sér ekki af tveimur konum — eg
geng með yður yfir garðinn út að embættis-
mantiahluta hallarinnar.®
Hann sá að þetta var snjallræði og gerði
svo. Þegar þau komu heim undir hjá honum,
sáu þau gráa vofu skjótast milli trjánna fram
hjá þeim. Var það geldingur eða ambátt? Pað
sáu þau ekki. Sóbeide horfði á eftir þessari
veru og brá við, en sagði ekkert. Svo komu
þau að dyrum fjárstjórans. Hann var sloppinn.
Hann rétti henni gullpening, en hún bandaði
á móti. «Petta, sem eg gerði, hefi eg gert fyrir
lafði mína —setjið þér hana ekki oftar í hættu.
Ef eitthvað ætlar að' fara illa, læt eg yður vita
það.» Og svo hvarf hún eíns og örskot út í
myrkrið.
Svo gekk hann titrandi af geðshræringum inn
til sín; en í tröppunum fann hann eitthvað
kalt og hart í stígvélinu sínu. Hann gætti að
hvað það var, og létt: heldur en ekki, þegar
hann fann að þetta var rýtingurinn; hann hafði
hrokkið úr beltinu ofan í stígvélið. Pá var
Miriam borgið.
Hann kveikti í herbergi sínu, þegar inn kom;
þá kom hann auga á seðil, sem lá þar opinn
á borðinu. Pjónninn var hvergi nærri, og þenna
miða hefði liann varla skilið svona eftir á borð-
inu. Skyldi hann hafa gengið sjálfur frá opnu
herberginu, þegar hann fór?
Hann tók miðann og fór að rýna í hann;
hann dökknaði skjótt í framan, og eldur brann
úr augum hans, og hann kiptist hart við. Hann
sá að ritarinn vissi um samband hans við Miri-
am.
Seðillinn hljóðaði svo:
«Takið vinsamlegri aðvörun. Pér eruð kom-
inn í tálsnöru tilfinningarlausrar stúlku. Hún
gerir sér npp ást og vináttu til yðar, sem
hjartað á engan þátt í. Hún leikur sér að
yður í hefndaskyni fyrir það, að þér hafið
ekki látið leiðast til að biðja um hylli henn-
ar; hún ætlar sér að gera yður sem mesta
minkun, sem hún getur. Óðara en þér ját-
ið henni ást yðar, ætlar hún að reka yður
frá sér með smán. Pér megið trúa þessu.
því eg þekki vel þessa fögru slöngu.*
Blaðið datt úr hendi fjárstjórans. Hann stóð
sem steini Iostinn. En svo datt honum í hug
að skellihlæja að öllu saman. —Petta hlaut að
vera tómur rógburður. Einhver hryggbrotinn
biðill að hefna sín á henni.
En svokvaldi hann þóefasemin; alt brauzt
um í hjarta hans, ást, gremja, dramb og reiði
— að vera hafður svo að háði og spotti. —
Burt—-burt úr nánd við þetta flagð. Hann tók
húfu sína, stakk seðlinum á sig og þaut út í
myrkrið. Fyrst var hann ráðlaus, en svo datt
honum T hug að strjúka til ^Kasmin, til föð-
ur síns. Hér átti hann engan trúnaðarmann.
Paðan gæti hann skrifað vezírnum og beðið
hann fyrirgefningar á flóttanum, og ef það feng-
ist ekki, gilti hann einu, þó að hann væri gerð-
ur útlægur úr Teheran. (Framh.)
—
Bókmentir.
Mikil er hún, þessi Ijóðabókaöld, sem geng-
ur yfir landið; það er mörgum farið að of-
bjóða, og mér ekki síður en öðrum. Pað hefir
stundum.verið merki til stórrar hnignunar og aft-
urfarar, þessi ljóðastraumur, hjásumum þjóðum,
þetta sífelda bergmál af því sama með öðrum
orðum, en sama undirómnum. En eigi vil
eg nú samt segja að svo sé hér með oss.
Pað gladdi mig stórum í haust, þegar eg
fékk kvœði Huldu, hinnar dulvitru skáldgyðju,
Egeríu Jónasar Hallgrímssonar. Konurnar hafa
lengst af dregið sig í hlé, eða ef til vill verið
haldið í hlé af mörgu, alt fram undir þetta.
Lítið hafði maður fengið að sjá eða heyra
frá þeirri ltlið mannkynsins, nema lítið éitt af
6*