Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 16

110
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
viku hafði hanti verið í veizlu hjá kunningja
sínum einum, er var gamall piparsveinn, og
það var kornið undir morgun, er hann kom
heim. Hafði Margrét þá vakað alla nóttina og
beðið heimkomu hans. Og er hann kom heim
hitti hann hana grátandi. Hún kvaðst hafa ver-
ið svo hrædd um, að eitthvert óhapp hefði
komið fyrir hann og hann hefði meitt sig. Og
það sem eftir lifði næturinnar fór í að gefa
henni inn ýmiskonar meðul, er sefuðu hana
og biðja hana fyrirgefningar, sem ekki fékst
fyr en eftir margítrekaða bón. Og þetta var
ekki einsdæmi, heldur skeði þráfaldlega. Hottum
fanst hann hafa ávalt verið of harður við hana
meðan þessu fór fram, en eftir á iðraðist hann
eftirlátssemi sinnar og það var ríkt í huga hans
að varpa þessu oki af sér.
Vagninn ók nú upp eftir trjágöngunum
heim að höllinni og skömmu seinna kom greif-
inn í herbergi konu sinnar. Hún var þar inni
og sá greifinn strax, að hútt hafði grátið. Hann
lagði hanzka sína og hatt á borðið og sagði:
»Eg veit vel, að eg hefi ekki verið haldin-
orður og það er víst bezt fyrir okkur bæði,
að eg gefi þér framvegis ekki nein ákveðin
loforð um að vera komin heim fyrir vissan
tfma.«
Margrét svaraði engu en beygði höfðuðið
enn meira ofan að bókinni, sem hún var að
lesa í og varir hennar titruðust eins og á barni,
sem ætla að fara að gráta.
»Rú vilt kanske nöldra við sjálfa þig?«
Hún leit upp, og í augum hennar var svo
mikil sorg og örvænting, að hann viknaði.
»Petta er misskilningur hjá þér, Gútither,«
sagði hún lágt. »Eg er þér ekki reið. Ef eg
hefði lag á að skemta þér, þá mundir þú ekki
fara burtu héðan til þess að leita þér skemt-
unar. Okkar skoðanir á ýmsum ntálum eru svo
mismunandi, að við getum líklega aldrei orðið
á sömu skoðun um þau. Við skiljum ekki
hvort annað. — i dag hefir þú sjálfur skotið
Marko.« — Meira heyrðist ekki, af því sem
hún sagði fyrir ekka. Greifinn settist við hlið
hennar í Iegubekkinn og sagði:
»Hlustaðu nú á mig, Greichen. Hundurinn
var veikur og honum gat ekki batnað. Rað var
gustukaverk að drepa hann. Eg skaut hann
sjálfur, af því eg treysti mér bezt til þess.
Hann dó á svipstundu.«
Margrét flutti sig dálítið frá honum í Iegu-
bekknum.
»Eg hefi leikið mér við hann frá því eg
var barn,« sagði hún, »og systkin mín hafa
leikið sér við hann. Hann var eina endurminn-
ingin, sem eg hafði hér frá æskudögum mín-
um.«
»En hann gat ekki lifað lengur. Rað var
gustukaverk að stytta honum aldur. Þú hlýtur
að geta skilið þetta.«
Hún strauk hárið frá andlitinu og sagði:
»Já. Eg veit, að eg hefi átt við alt of mikið
eftirlæti að búa og þú — —«
»Eg er eiginmaðurinn þinn, Margrét, en
ekki neinn æfintýraprins eins og þú, ef til vill
hefir hugsað, að maðurinn þinn mundi verða.«
Hann tók í hönd henni.
»Von Berge, frændi okkar, var hér í morg-
uu,< sagði Margrét skömmu seinna. »Hann
ætlaði að tala við þig unt kvikfjárræktina í salt-
flóunum. Hann sagði, að þú hlytir að hafa
séð fyrir löngu, að það væri misráðið að koma
þar á fót kvikfjárrækt, og ef þú værir ekki al-
veg hættur við það, ætlaði hann að fá þig til
þess að hætta við það nú. Og eg er viss um
þú hættir við það, þegar bæði eg og hann
biðjum þig um það,«
Greifinn varð rauður í andliti og æðarnar
þrútnuðu á enni hatts, en hann stilti sig þó
og sagði:
»Nei, Margrét, við það hætti eg ekki og
eg skal segja frænda mínum það, þegar eg
hitti hann næst.«
»Ætlarðu þá, Giinther, að stofna lífi allra
þeirra rnanna í voða, sem verða að búaþarna?
Meturðu líf annara manna einskis? Og getur þú
ekki séð, að þetta fær ntér mikils harms?«
Greifinn var staðinn upp og gekk ttú í á-
kafa aftur og fram um gólfið.
»Pín ást, Margrét, er dálítið undarleg,«