Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 21

KYNJALYFIÐ.
115
bæði af forvilni og fyrir það, að þeir hefðu
vonast eftir að fá einhverja vitneskju um fram-
tíðina hjá jafnlærðum og stórvitrum manni.
Hann hefði háan stjörnuturn þar, sem hann
sæti tímum saman og athugaði gang himin-
tunglanna, einkum reikistjarnanna, og bæði
kristnir og Mtíhameðsmenn hefðu þá trú, að
hægt væri að skynja um forlög manna, með
því að þekkja til hlítar gang stjarnanna og
mismunandi breytta afstöðu.
Þetta var aðalinntakið úr frásögn emírsins
um þennan einkennilega mann. Kenneth var í
miklum vafa um hvort brjálsemisköst einsetu-
ntannsins ættu rót sína að rekja til geðofsa ag
trúarofstækis, eða þau væru uppgerð ein til
þess hann gæti lifað þar óhultari. En hvernig
svo sem þessu var varið, furðaði hann sig á
því, hve mjög Múhameðsmenn sáu gegnum
fingur við hann, þar sem honum var kunnugt
um trúarofsa þeirra, og þó liðu þeir þennan
ofstækismann kristninnar og svarinn óvin Mú-
hameðstrúarinnar mitt á meðal sín. Honum
virtist og sem eitthvert leynilegt samband mundi
vera milli Saracenans og einsetumannsins, eins
og þeir mundu vera gamalkunnugir. Hann ein-
setti sér því að gefa þessum einkennilega manni
nánar gætur og vera eigi of bráður að koma
fram með erindi sitt.
Einsetumaðurinn kom nú aftur inn til þeirra,
krosslagði hendur á brjósti og mælti með há-
tíðlegri raust: »Lofað sé nafn hans, sem lét
lúna kyrlátu nótl koma á eftir hinum starfandi
og byltingasama degi, og gaf svefninn til þcss
að hvíla hinn þreytta líkama og endurnæra
hina stríðandi sál.«
Báðir hermennirnir sögðu »Amen«, stóðu
svo upp frá borðinu og bjuggust til að leggj-
ast fyrir á þeim stað, sem einbúinn benti þeim
til. Hann hneigði sig svo fyrir hverjum þeirra
og yfirgaf herbergið.
Riddararnir hjálpuðu hvor öðrum til að af-
klæðast þeim herklæðum, sem þeim hlaut að
vera óþægilegt að sofa í. Svo lögðust þeir
fyrir og hver um sig las sína kvöldbæn í
hljóði. Báðir voru mennirnir þreyttir og hvíld-
arþurfi og sofnuðu því brátt.
FJÓRÐI KAPITULI.
Kenneth riddara var óljóst hve lengi hann
hafði legið í fasta svefni, þegar hann var vak-
inn með því að þrýst var á brjóst hans svo
fast að hann hrökk upp. í svefnórunum fanst
honum sem hann væri að fást við einhvern
kraftajötun, en brátt áttaði hann sig, þegar hann
sá einbúann standa við hvílu sína með silfur-
lampa í annari hendinni, en styðja hinni á
brjóst sér.
»Vertu þögull,« hvíslaði Theodorik, þegar
riddarinn opnaði augun og horfði á hann
undrandi. »Eg þarf að segja þér nokkuð, sem
hinn vantrúaði má ekki heyra.«
Petta sagði hann á frakknesku en ekki á
mállýzku þeirri, sem hann áður hafði talað.
»Stattu upp,« mælti hann ennfremur, »og
kastaðu yfir þig kápunni, fylgdu mér svo þegj-
andi.«
Kenneth stóð á fætur og tók sverð sitt.
»Petta er óþarft,« hvíslaði einbúinn. »Við
förum þangað, sem einungis andleg vopn geta
nokkru orkað,«
Riddarinn lagði aftur sverðið niður með
hvílu sinni, þar sem það hafði verið um nótt-
ina og bjóst til að fylgja húsráðanda. Tígilkníf
sínum stakk hann þó á sig, enda var það föst
venja hans að skilja hann aldrei við sig. Hann
fylgi svo einbúanum undrandi yfir þessu næt-
urflakki og var í nokkrum vafa um hvort þetta
væri ekki draumur. Peir komust fram í fremra
herbergið án þess að vekja emírinn. A altarinu
lá opin sálmabók og þar Iogaði á lampa, sem
lifði á dag og nótt. Hegningarsvipan Iá þar á
gólfinu fléttuð saman af hör og koparþráðum.
Hún var blóðstorkin og bar vitni um að ein-
búinn hefði fyrir skömmu l.amið s:g með henni.
Theodorik kraup niður á steinbrík framan
við altarið og benti Skotanum að krjúpa við
hlið sér. Hann las svo í hálfum hljóðum nokkr-
15’