Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 7

TENGDADÓTTIRIN.
101
Hún kinkaði kolli og rétti honutn hann.
t*ví næst setti hún sig á þófiuna og lagði
hendurnar í kjöltu sína.
^Reir hafa verið farnir að verða hræddir
um yður,« sagði Willy eftir dálítinn tíma,« því
þeir standa þarna inn á bakkanum bróðir yðar
og doktor Jessien.«
»Loksins komið þér,« kallaði doktorinn.
Jómfrú Eschendorff er nær dauða en lífi af
hræðslu og hefir sent bæði greifann og mig
að leita að yður dauðaleit.«
Báturinn lagði nú að Iandi og doktorinn
hjálpaði Elfsabetu upp úr bátnum.
»Þér eruð svo alvarleg, að þér brosið ekki
þegar gamall vinur yðar kemur og tekur á
móti yður.«
• Pað liggur ágætlega á mér, kæri doktor,«
sagði hún hlæjandi. »Og þér voruð sendir af
stað til að leita að mér dauðaleit,* sagði hún
þegar þau gengn upp bakkann. »Satt að segja
þá stalst eg á brott úr skólanum eins og
óþekk og hyskin skólastelpa, af því mig grun-
aði, að frænka mín mundi að vanda lesa yfir
mér einhvern pistilinn um að eg skyldi sem
fyrst gegna köllun minni og gerast klaustur-
jómfrú.
Henni þykir víst mjög gaman að tala
um það« sagði doktorinn brosandi. »Hún hefur
átt í Iöngu stríði við frú von Berge um þetta,
því hún heldur því fram að sanna hamingju
og ánægju finni maður hvergi nema í hjú-
skapnum. En þér eruð jafnilla fallinn til að
vera klausturjómfrú og eiginkona.*
»Af hverju haldið þér það, doktor? Haldið
þér að eg geti ekki verið eiginkona og gert
mann minn hamingjusaman.
»Mín skoðun er sú að þér munuð hlaupa
á brott frá fyrsta manninum yðar. Annar mað-
urinn yðar mun yfirgefa yður, en í sambúð
við þriðja manninn munuð þér lifa, en sú
sambúð verður hvorki ástrík né innileg.«
»Þér álítið, að eg muni ekki vera fær um að
bera ólánið þegar það steðjar að, með stað-
festu og þolinmæði?«
»Ef þér hefðuð einhverja mögulegleika til
þess að Iosa yður við ólánið, munduð þér
strax gera það.«
Samtalinu milli Elfsabetar og doktorsins
lauk nú án þess þau fengu rætt frekar um
þetta, þvi greifinn og Willy höfðu náð þeim
og kvöddu þau nú skipstjórann, og héldu til
klaustursins.
Willy hélt nú heimleiðis, en hann fór ekki
alfaraveg, heldur gekk hann eftir stígum, er
lágu hingað og þangað um skóginn. Það var
orðið áliðið dags og komið undir sólsetur og
varpaði sólin rauðleitum geislum á trjákrón-
urnar. Rádýr eitt kom fram úr skóginum og
Ieit flóttalega á ferðamanninn, er var þarna einn
á gangi, og héri einn hljóp yfir veginn rétt
fyrir framan hann, en Willy veitti þessu ekki
neina eftirtekt.
Fyrrum hafði Willy haft sérstaklega mikla
ánægju af að athuga alt, er gerðist kringum
hann, er hann var úti á víðavangi, en nú veitti
hann ekki neina eftirtekt því, er gerðist í kring-
um hann. Það sem honum hafði fyrrum þótt
mjög lítilfjörlegt og auðvelt, virtist honum nú
vera sér um megn að koma í framkvæmd. Með
ugg og kvíða varð hann að viðurkenna, að
öll sín framtíðaránægja og von væri að engu
orðin, ef hann ekki næði ástum Elísabetar.
Þegar hann kom heim til sín á prestsetrið
var orðið aldimt og Ijós höfðu verið kveikt.
Faðir hans gekk um gólf í borðstofunni. Er
Willy kom inn, leit hann til hans með rauna-
legu og rannsakandi augnatilliti, en ekki spurði
hann son sinn, hvað dvöl hans hefði valdið.
»Jeg bið þig að fyrirgefa mér, að eg hef
látið þig bíða eftir mér,« sagði hann glaðlega.
»Mér dvaldist í skóginum. Það er svo fallegt
þar um þetta leyti árs.«
Maddama Wessel kom nú með kveldverð-
inn, en Willy bragðaði varla á matnum. Til
þess að leyna geðshræringu sinni, talaði hann
um hitt og þetta, um uppskeruna, blómgarð-
inn og ýmsar endurbætur, sem gera þyrfti.
Gamli presturinn svaraði fáu, en hann var
vingjarnlegur og blíður eins og hann átti vanda
til. Þegar maddama Wessel hafði borið af