Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 22

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ar bænir og raulaði þrjú iðrunarsálmvers, en á
milli heyrðust andvörp hans og krampakendar
grátstunur, sem báru vitni um að sálmurinn
gekk honum mjög til hjarta, og að iðrun hans
og guðrækni var hrein og sönn.
Riddarinn baðst og fyrir klökkur í huga,
og skoðun hans á húsráðanda breyttist nijög
við þetta bænahald. »Mun hann þó ekki vera
heilagur maður þégar alt kemur til alls,« hugs-
aði hann.
Þeir stóðu samsíða upp frá bænahaldinu
og riddarinn stóð hjá húsráðanda, eins og
lærisveinn hjá mikilsvirtum meistara, sem hann
ber sanna lotningu fyrir.
Litla stund stóðu mennirnir þegjandi; svo
tók einbúinn til máls og mælti um leið og
hann benti á fjarlægt horn í herberginu:
»Sjáðu sonur, þarna í horninu muntu finna
blæju, náðu henni fyrir mig.«
Riddarinn varð við þessum tilmælum og
blæjuna fann hann inn í skáp, sem höggvinn
var í bergið og hulinn var með umfeðmings-
reyr. Blæjan var nær því rifin í tvent og hér
og þar sáust á henni dökkir blettir.
Einbúinn horfði á hana mjög klökkur og
tilfinningar hans brutust út í kramþakendum
andvörpum, og var svo að sjá, sem honum
væri varnað máls um stund. Um síðir veik
hann sér að riddaranum og mælti: »Innan
stundar muntu fá að Iíta þá dýrmætustu eign
sem jörðin geymir. Helgidóm, sem eg brot-
legur stórglæpamaður er eigi verður að lyfta
augum til. En meðal annara orða, þú færir mér
kveðju frá Ríkarði EngIandskonungi?«
»Eg kem frá hinu háa ráði krossfaranna.
En þar sem konungur Englands er sjúkur, hef-
ur mér eigi hlotnast sá heiður að vera sendi-
boði hans.«
»Hvaða jarteikn hefir þú?« spurði einbúinn.
Skotinn var fyrst í vafa um hvort hann
ætti þegar að sýna manni þessum fult traust,
en brátt hvarf tortrygnin, þegar hann hugsaði
um hina áhrifamiklu guðsdýrkun hans, og hann
mælti: »þekkiorðið er: Konungurinn þyggur
ölmusu af ölmusumanninum.«
sRetta er rétt,« svaraði einbúinn. »Og eg
þekki þig vel. En þeir sem standa á verði
hrópa jafnt til vina sem óvina og mín varð-
mannsstaða er mjög miki!sverð.«
Síðan gaf hann riddaranum vísbending um
að fylgja sér eftir og fór aftur fyrir altarið og
þrýsti þar á leynifjöður og lukust þá upp járn-
dyr í veggnum hávaðalaust. Einbúinn lét drjúpa
nokkra dropa af olíu á hurðarhjörin og lét
ljósbirtuna leggja inn í rúmið fyrir innan hurð-
ina og kom þá til sýnis mjótt steinrið höggvið
út í bergið.
»Taktu blæjuna og bittu fyrir augu mér,«
sagði einbúinn og andvarpaði. ^Rað væri bæði
synd og ofdirska ef eg dirfðist að horfa á þá
dýrð, sem þú brátt nnint sjá.«
Riddarinn batt blæjuna um höfuð einbúans
án þess að mæla orð frá munni. Hann fetaði
svo upp riðið án þess að reka sig á, sem
sýndi að hann var vanur við að ferðast þar
um með bundið fyrir augu. Lainpan bar hann
og lýsti riddaranum upp steinriðið. Brátt komu
þeir inn í lítið autt rúm og voru þar járndyr
í einu horninu.
»Leystu skóna af fótum þínum,« sagði ein-
búinn, »því brátt komum við á helgan stað,
rektu út allar holdlegar hugsanir, því það er
dauðasynd að ferðast með þær yfir landamæri
hins heilaga staðar.«
Riddarinn varð við þessum tilmælum og
tók af sér skóna.
Um stund stóð einbúinn niðurlútur og
baðst fyrir og sagði svo riddaranum að drepa
þrisvar á dyr. Hann gerði það og dyrnar opn-
uðust af sjálfu sér að því er virtist.
Um Ieið varð hann sem steini lostinn af
sterkri ljósbirtu, er streymdi út til hans og
angandi ilmi. Hann hörfaði aftur á bak og var
eigi þegar búinn að jafna sig á hinum snöggu
umskiftum milli þessa sterka ljóss og hinnar
daufu birtu, sem hann hafði verið í.
Hann jafnaði sig þó skjótt og fór inn í
hinn upplýsta sal. Sá hann þá að birta sú hin
mikla kom frá mörgum silfurlömpum sem full-
ir voru af tærustu olíu, sem breiddi þægilegan