Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 27

KYNJALYFIÐ.
121
hans og hinna krossfararhöfðingjanna lamaði
allar meiri háttar hernaðarframkvæmdir. Eink-
um ríkti mikil tortryggni á báðar hliðar milli
Ríkarðar og Filips Frakkajöfurs, og átti það
rót sína að rekja til gamalla viðburða. Af þess-
um ástæðum og fleirum þyntust sveitir kross-
faranna meir og meir, bæði fyrir það að marg-
ir hreint og beint struku burt á laun og ýms-
ir lénsmenn yfirgáfu herinn með sveitir þær,
sem þeim höfðu fylgt, af því þeir þóttust sjá
að takmarki leiðangursins, að vinna borgina
helgu, mundi aldrei verða náð.
Austurlanda veðráttan hafði einnig áhrif á
Norðurálfu' herinn, og því fremur, sem margir
krossfarar voru óreglu menn og léttúðarfullir,
sem var í beinni andstöðu við augnamið og
tilgang krossfaranna. En fyrir óreglulegt líferni
féllu hermennirnir fremur fyrir afleiðingu hins
mikla hita um daga og hins kalda döggfalls
um nætur. Ennfremur bættist við að margt af
liðinu féll í orustum og skærum við þá van-
trúuðu.
Soldán Saladín, sem talinn er einhver
merkasti þjóðhöfðingi Austurlanda að fornu
°g nýju, hafði orðið að kaupa dýrt þá reynslu
að hinir léttvopnuðu hermenn hans dugðu illa
að fást við hina albrynjuðu vestanhermenn
í stórorustum, en í smáorustum veitti honum
einatt betur; naut hann þá ofl Iiðsmunar eink-
um eftir að Norðurálfuliðió fór að fækka.
Um þessar mundir var krossfaraherinn
umkringdur af stórum sveitum af léttfæru
riddaraliði, sem þeir að vísu áttu í öllum
höndum við, gætu þeir fengið þá til algerðrar
orustu, en riddarasveitirnar gáfu lítt færi á
sér, voru snarar til undanhalds og svo létt-
færar, að krossfararnir þurftu ekki að hugsa
til að ná þeim. Hins vegar voru þeir með sí-
feldum áhlaupum og útverðir hersins höfðu
aldrei frið fyrir þeim og í þeim skærum féll
margt manna. Reir töfðu fyrir vistaflutningi
til hersins svo annað veifið horfði til vand-
ræða.
Járnvilji Ríkarðar konungs og óbilandi
starfsþol réði þó að sumu leyti bót á þessum
vandræðum. Altaf var hann á hestbaki, þeysti
milli forvarðanna með nokkra af sínum hraust-
ustu mönnum, reiðubúinn til að skakka Ieikinn
þar sem hætta var á ferðinni. Hann rétti við
sveitir forvarðanna hvað eftir annað þegar þær
voru komnar að flótta fyrir ofurefli óvinanna og
sneri einattvörn í sókn, þegar Múhameðsmenn
þóttust handvissir um sigur. En svo fór þó að
ekki einu sinni Ríkarður Ijónshjarta þoldi til
lengdar áhrif hinnar breytilegu veðráttu þar
auslur frá, þrátt fyrir hans afarsterku líkams-
byggingu, enda hjálpaði til hin mikla líkamlega
og andlega áreynsla, að illkynjuð hitaveiki,
sem lá þar í landi, náði tökum á honum svo
hann lagðist rúmfastur og varð eigi fær um að
mæta á ráðstefnum foringja krossferðarinnar.
Meðan hann lá á sóttarsæng tók ráðið þá
ákvörðun að semja um þrjátíu daga vopnahlé
við Saladín. Rað var eigi gott að gera sér
grein fyrir, hvort Ríkarður undi betur aðgerð-
aleysinu fyrir þetta ófriðarhlé. Rað ergði hann
að vísu, að svo lengi var tafið fyrir að ná því
markmiði, sem var áform hans að ná, en á
hinn bóginn gladdi [jað hann, að hinir aðrir
höfðingjar krossfaranna liöfðu skotið loku
fyrir, að vinna sér nokkra herfrægð meðan
hann var rúmfastur, því hann unni þeim eng-
rar slíkrar frægðar.
Pað sem Ríkarður Ijónshjarta aftur þoldi
iila og jók honum áhyggjur, var hið almenna
framkvæmdaleysi, sem melr og meir náði yfir-
tökunum í herbúðum krossfaranna eftir að
hann féll í valinn og þær fregnir er hann fékk
hjá þeim, sem stunduðu hann í veikindunum,
bentu á að herinn væri að missa hugrekki og
sigurvonir.
Friðartíminn var eigi notaður til þess að
styrkja og hressa herinn og efla hugrekki hans
og búa alt undir að taka sig upp og sækja
fram til Jórsala og taka borgina umsvifalaust.
Rvert á móti var farið að gaufa við að víg-
girða herbúðirnar með görðum og gröfum
eins og mest væri umvert, þegar friðartíminn
væri á enda, að geta varist í stað þess að sækja
þegar fram og ná takmarkinu. 16