Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 47

GÓUGÆLA.
141
lifnar þrá um lönd og sjá
að lofa hátignina.
M. 18. Einn þá kveður, annar nýr
upprís gleðidagur,
hláka eða hreinn og skýr
himinbeður fagur.
F. 19. Heftist sjóa hamförin,
hrynur snjóa þakið,
að vígja Góu vorljóðin
vantar lóu-kvakið.
F. 20. Pegar hún líður lofti í
og lofar tíð hagstæða,
hennar blíða »dirrin dí«
dregur lýð til hæða.
L. 21. Komið og tvinnið trygðabönd,
trausta er minning þróa,
þið munuð finna þekta strönd,
þröstur minn og Ióa.
S. 22. Skiljið við þann skilmingsglóp,
er sker á friðarbandið;
komið þið nú heim í hóp;
hér er friðarlandið.
M. 23. Barr nær þróast björkum á,
ber að nóga gesti,
og hróður Góu hljómar frá
heiðalóu og þresti.
Þ. 24. Brennuvarga brögðin slyng
borgum farga og knörum,
en hún hefur bjargað búpening
og bætt úr margra kjörum.
M. 25. Loftsins bláa hvelfing há,
heillum spáir lýði,
spegilgljáan sæ má sjá,
seggir dá þá smíði.
F. 26. Hátt og lágt um höf og lönd
og himins áttir kunnar,
framber máttug föðurhönd
fegurð náttúrunnar.
Gvöndardagur ’6. marz.
F. 27. Marglit böndin Bifrastar
Blíðka önd og hressa.
geislavöndul vorsólar
vígir Gvöndarmessa.
L. 28. Frost og þýða, skúr og skin,
skiftir tíðarfari,
að verði blíðlynd vordægrin
vonar lýðaskari.
S. 29. Bændum óvænt trygðatröll
tel eg Góu vera;
heitin þó ei efndi öll,
eyddi hún snjó og frera.
M. 30. Kveður í gættum Góa klökk,
gæðin hætt að skapa,
tárum vætt hún tekur stökk
fyr’r tímans ættarstapa.
Sólbráð í mai.
Sumar, sumar! sól og yl
sendir þú um holt og móa.
Glæðir alt sem enn er til
eftir napran vetrarbyl.
Bræðir klakans kalda þil,
kveikir líf um um hól og flóa.
Sunnan yfir hrannahyl
heilsa okkur vor og lóa.
Vetrarharkan valdagjörn
víkja skal úr dalnum breiða.
Peyrinn bræðir helköld hjörn.
— Hlakkið sumri, ungu börn.
Upp’í hlíð og inn við tjörn,
út við sjó og fram til heiða,
á sér myrkrið enga vörn,
út það skal til heljar leiða.
Nema að inn við einhvers barm
eigi það sér staði forna.
Búi þar um beiskan harm,
breiði sig á dulum hvarm.