Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 41

ÓFERMDI DRENGURÍNM.
Í 35
reisti hana upp. En hún var svo máttfarin, að
hún var eins og dauður hlutur. Hann meira
bar hana en Ieiddi að næsta leiði.
»Ha, ha, ha!« glumdi við úr hópnnm.
»Rað er þá Tumi! Rað er þetta, sem hann
hefur verið að læra í vetur, að faðma »vit-
lausu Gunnu.c Hann hefur haldið að hann
yrði fermdur upp á það. Ha, ha, ha.c
Tumi gaf sig ekkert að hlátrinum og óp-
inu. Hann kraup niður við hliðina á Guðrúnu,
hagræddi henn eins vel og hann gat; strauk og
klappaði ho'dlausuin og köldum höndunum á
henni, og spurði hana hvort hún hefði meitt
sig, hvar hún fyndi til, og hvernig best færi
um hana. Þegar hann hafði búið svo vel um
hana, sem hann gat, tók hann nokkra kopar-
skildinga úr budduræfli, sem hann bar í vasa
sínum, og gaf henni. Rað var aleigan söfnuð á
mörgum árum. Svo gekk hann þegjandi burtu
upp holtin, sömu Ieið og hann kom.
Á meðan þessu fór fram hafði maður nokk-
ur í hópnum fengið að vita hver Tumi var og
hvernig á stóð með fermingu hans.
Þessi maður var háskólagenginn og lét sér
mjög ant um uppeldismál og skólamál.
Hann stóð um stund þegjandi eftir að hann
hafði fengið upplýsingarnar um Tuma. Svo
gekk hann upp í kirkjudyrnar og mælti:
»Mér þætti vænt um, ef þér vilduð hlusta
á mig fáeinar mínútur. Eg skal vera stuttorður.
Eg ætlaði aðeins að segja það, að undan-
teknum drengnum þarna, sem hleypur upp
hólana, mættum við öll skammast okkar eftir
þennan litla atburð, sem hér hefur gerzt.
Eg heyri sagt, að hann hafi ekki náð ferm-
ingu vegna þess að hann vissi ekki nógu mik-
ið. Gelur vel verið! En hvað gerir hannPHann
einn hefur í sér fólginn kjarna og merg þess
sem Kristur brendi helst og frekast inn í mann-
kynið: „Pað sem þér gerið einum af minum
minstu brœðrum, það gerið þér mér.“ — En
við sem álítum okkur kristin, og erum nýbúin
að hlýða á ræðu af kristnum presti í kristinni
kirkju og teljum okkur standa himinhátt yfir
þessum fávfsa og fátæka dreng, við stöndum
eins og dauðar kaldar styttur, þegar tækifærið
býðst til að hjálpa »einum af þessum minstu
bræðrumc. Á þessu augnabliki hefur enginn
okkar — ekkert okkar átt skilið að vera fermt
nema hann einn, ef fermingin hefur nokkurt
gildi í þessa átl.
En vonandi munum við það öll næst, þeg-
ar dæma á um, hvort einhver er hæfur til ferm-
ingar eða ekki, að það er í hjartalagi, eðlis-
göfgi, kjarna mannsins, sem maður verður að
leita að guði í manninum, en ekki í því hve
mikið hann hefur getað tileinkað sér og lært
af fræðikenningum, helgisögnum og skýringum
um guð, því þar er hann ekki. Guð er i manns-
hjartanu.«
Maðurinn þagnaði og gekk niður.
En mannfjöldinn varð ósjálfrátt litið upp í
holtin, þar sem ófermdi drengurinn gekk í
einhverri undarlegri sæluleiðslu í kringum lamb-
ærnar.
Vísubotnar.
í 7. hefti Nýrra Kvöldvaka s. I. ár, er vísu-
helmingur, sem óskað er eftir botnum við.
Fyrri parturinn var svohljóðandi:
Hér á landi háð er strið
við hafis, eld og sjóinn,
Kvöldvökurnar hafa meðtekið þessa botna
frá einum manni:
Vonabrigði, vofulýð,
villutrú og — snjöinn,
Sólin þó á sumartið
sveipar gulli möinn.
Margra endar œfitið
áður' en hann er róinn.
En hrauna svörð mun seinni tíð
sýna blómum gröinn.
J- Ö. j.