Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 31

KYNJALYFIÐ.
125
og hann skiftir um lit á vesti sínu. Og hvar
hann verður, getur enginn séð af Iit hans, því
hann svíkur lit hvenær sem hann sér sér ein-
hvern ávinning í því. Hraustur í orustum
segir þú. Jú, hann ber sig vel á hestbaki og
er mannalegur við vopnaæfingar og á leikvelli
þegar einungis er brugðið bitlausum sverðum
og stangaoddar eru huldir tréhúnum. En varst
þú ekki með mér, þegar eg sagði við þennan
mikilláta greifa: Við eru hérna þrír kristnir ridd-
arar, en þarna eftir sléttunni fara um sextíu
Saracenar í hóp, eigum við ekki að ráðast á
þá? það eru ekki nema tuttugu trúarvillingar
um hvern okkar,«
»Jú eg man eftir þessu, og eg man líka
hverju hann svaraði, því, að limir hans væru
úr kjöti en ekki leir, og að hann kysi fremur
að bera mannshjarta en úr dýri, enda þótt það
væri úr sjálfu Ijóninu. — En nú sé eg enga
leið út úr vandræðunum, því að við erum
komnir á sama stað og við fórum frá. Og við
getum ekki haft nokkra von um að fá að krjúpa
við gröfina helgu fyr en guð gefur Ríkarði
konungi heilsuna aftur.« •
Við þessa alvarlegu ræðu fór konungur að
hlæja — í fyrsta sinn í langan tíma.
»Samvizkan er sannarleg náðargjöf, en svefn-
stygg er hún, fyrst eins kaldlyndur herra eins
og þú frá norðurlöndum getur vakið hana hjá
herra sínum. Satt að segja mundi eg Iítið
hugsa um þessa ístöðulitlu eða ótryggu höfð-
ingja, sem þú nefndir, ef enginn þeirra treyst-
ir sér til þess að taka við forustunni og vinna
frægðarverkið, sem eg hefi einsett mér að vinna.
En það verð eg að kannast við, að ef einhverj-
um hugrökkum riddara, og þeir eru til í her-
sveitum vorum, sem betur fer, auðnaðist að
reisa krossmerki á musteri Jórsala, áður en eg
væri fær um að taka þátt í því frægðarverki,
þá mundi eg skora hann á hólm upp á líf og
dauða, jafnskjótt og eg væri fær um að bera
vopn, af því að hann hefði rænt mig frægð
þeirri, er eg hafði einsett mér að vinna. — En
hvað heyrum við, trumbuslátt í fjarlægð?*
»Líklega er Filip konungur á ferðinni.«
sRú hefur ekki góða heyrn, Tómas,* sagði
konungur og ætlaði að stökkva á fætur. »Heyr-
irðu ekki hringlið og glamrið. Það veit him-
ininn, Tyrkir hafa brotist inn á milli herbúða
vorra, eg heyri nú köll þeirra.«
Hann gerði tilraun til að komast út úr
rekkjunni, en baróninn hélt honum kyrrum og
varð að beita til þess öllu sínu afli og kalla á
verðina sér til hjálpar.
íRú ert drottinssvikari, Tómas,« sagði kon-
ungurinn sárgramur, þegar hann örmagna eftir
viðureignina hné aftur niður á koddann. »Eg
vildi eg væri orðinn svo heilbrigður, að eggæti
molað á þér höfuðið.«
»Betur að þér væruð orðinn svo sterkur,
herra konungur,® svaraði baróninn með hægð.
»Rað væri sannarlega stór ávinningur fyrir krist-
indóminn, væri Ríkarður Ijónshjarta orðinn svo
heilbrigður, jafnvel þótt Tómas af Qilslandi
misti kollinn fyrir það.«
»Göfuglyndi, tryggi vinur,« sagði konung-
ur og rétti baróninum hönd sína. »Rað er
hitaveikin, sem lætur mig tala móðgandi orð
til þín. Englandskonungur hefur enga ástæðu
til að hallmæla þér. Sýnið mér nú þá velvild
að grenslast eftir, hvaða ókunnir menn eru
komnir hingað til herbúðanna.«
Baróninn þrýsti hönd konungs og skundaði
út til að vita um þetta, en um leið skipaði
hann vörðunum að gæta konungs dyggilega
meðan hann væri fjarverandi; og það gerðu
þeir, því næst konungi óttuðust þeir engan
jafnmikið og baróninn. (Framh.)
Jóhanna við nýju kenslukonuna: »Eg
ætla að biðja þig að segja já, ef mamma spyr
þig að, hvort þú viljir þiggja hjá sér kaffi-
bolla.«
Kenslukonan: »Nú, því þá.«
Jóhanna: »Eg hefði bara gaman af að sjá
þá framan í hana mömmu.«
Kennarinn: »Hve mörg grömm eru í
kilógramminu.«
Tómas: »Rað fer alt eftir því við hvaða
kaupmann maður verzlar.s