Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 24

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
lofa klaustrunum að standa og fólkinu að vera
þar í friði. Petta var Kenneth kunnugt um,
en engu síður hafði þessi fagri söngur og
skrúðgangan afarmikil áhrif á hann og fundust
honum þes=ar guðhræddu meyjar í hinum
fagra skrúða vera himneskar verur, og hann
kraup á kné af lotningu fyrir þessum hátíða
brag. Söngurinn hætti, en meyjarnar héldu
skrúðgöngunni áfram þegjandi hringinn í kring
í kapellunni. í annað skifti setn þær gengu
fram hjá Kenneth, þar sem hann kraup, kom það
fyrir, að blómknappur losnaði í kransinum hjá
einni af meyjunum, sem báru hvítu blæjuna
og hún lét hann falla fyrir fætur riddarans.
Hann kiptist við sem elding hefði hitt hann,
en náði þó valdi yfir sjálfum sér og fór að
hugsa um að ef til vill hefði þeita verið til-
viljun ein. Eftir þetta hafði hann ekki augun
af þessari ungfreyju, og hjarta hans barðist um
eins og það ætlaði að springa. Meyjaskarinn
var ekki lengi að fara hringinn í kapellunni
en honum fanst þó sá tími aldrei ætla að líða.
í þriðja skifti þegar þær fóru framhjá honum,
sá hann að hin föngulega mær, sem hann
hafði ekki haft augun af, stakk nettu hvítu
hendinni undan hvítu blæjunni og altur lá
blómknappur við fætur hans. — í þetta skifti
gat það ekki verið tilviljun, og þessi fagra
hönd var svo lík fagurri kvenhönd, sem hann
hafði kyst fyrir nokkru og eiganda hennar
hafði hann þá svarið að hlýða boðum hennar
og sýna fullan trúskap. Rað sem ennfremur
hrakti brott allan vafa um hver hendina ætti,
var dýrindis rauðsteinshringur sem skréytti
hana og þótt blæjan hyldi ásjónu liennar, hafði
dökkbrúnn og óstýrilátur hárlokkur læðst und-
an blæjunni og hann minti riddarami á hára-
lit meyjarinnar, sem mest áhrif hafði haft á
hann á lífsleiðinni og sem hann eigi gat gleymt.
En hvernig því vék, við að svo tiginborin og
göfug jómfrú var horfin þangað inn í þessa
eyðimörk, var honum huliu ráðgáía.
Eftir þetta stefndu kórdrengirnir og klaustur-
systurnar til dyranna fcak við altarið og hurfu
þar út, um leið og meyjan sem Kenneth stöð-
ugt fylgdi með augunum hvarf út úr dyrunum
Ieit hún til hans. Svo lokuðust dyrnar og Ijós-
in dóu í kapellunni og riddarinn varð þar
einn eftir í myrkri.
En því skeytti hann nú lítið. Hann hugs-
aði eigi um annað en hina yndislegu sýn og
meyjuna vænu, sem hann hafði verið og var
enn ástfanginn í. Hann leitaði á gólfinu eftir
blómknappinum sem hún hafði látið falla, kysti
hann og geymdi við hjarta sér. Ast hans var
svo áköf að hann jafnvel kysti góifið þar sem
hann liélt að fótur hennar hafði stigið. Að
sönnum riddarasið fanst honum það þó neðan
við virðingu sína að veita henni eftirför eða
að njósna um hvernig á því stæði, að hún
væri þar komin; enda fanst honum þessa stund-
ina, sem hún væri yfirnáttúrleg vera. Voru
þessar tilfinningar hans í fylsta samræmi við
hinn riddaralega hugsunarhátt sem ríkti á þeim
tímum.
Ástasaga hans var eigi gömul en dálitið
einkennileg. Hann hafði t. d. aldrei heyrt þessa
yngismey tala, sem svo mikil áhrif hafði haft á
hann. Hún var við hirð Ríkarðar kon-
ungs og honum nákomin. Honum var að vísu
heitnilt samkvæmt stöðu sinni sem riddari, að
sýna henni fagurgala og aðdáun en naumast
að umgangast hana óþvingað og sitja á tali
við hana. Sein fátækur riddari var hann því
neyddur til að leyna ást sinni og tilbeiðslu á
þessari ungfrú, þrátt fyrir það þótt hann hefði
unnið sér orðstír sem ágætur hermaður og
væri einn með fremstu krossförunum í öllum
riddaralegum íþróttum.
En engin ungfrú var á þeim tímum svo
stolt, að hún lítilsvirti ást og aðdáun mann-
vænlegs og frækins riddara, sem var göfug-
menni og eðallyndur, þótt hann væri fátækur
og eigi af aðli. Hún varð þess vör að hann
hafði ást á henni. Augu hennar fylgdu honum
því við heræfingar, þar sem hann bar af öllum
nema konunginutn og hún hlustaði hrifin á
hrós það sem hann ávalt fékk fyrir framgöngu
sína á vígvellinum. Og á sama tíma sem her-
togar og greifar keptust um að ná hylli henn-