Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 35

ÖFERMDI DRENOURINN.
129
spurði eftir presti. Hún kvað hann vera
heima.
Halldór sagði að sér þætti vænt um, ef
hann gæti fengið að tala fáein orð við hann.
Eftir stundarkorn kom prestur út. Peir
heilsuðust.
»Hvað kemur að þér, Halldór minn, að
heimsækja okkur hér á Hrauni ?«
»Og það það kemur nú ekki til af góðu,
séra Björn.«
»Nú—nú! Einhver ill tíðindi á ferðinni?*
Við skulum koma hérnainn í stofuna, Halldór.«
Um leið og þeir gengu inn kallaði prest-
ur inn í eldhúsið, og bað að heita kaffi handa
Halldóri.
Regar þeir höfðu sezt fór Halldór að bera
þetta í tal aftur.
»Já, það var nú þetta tneð erindið hingað,
prestur góðtir . . . . «
Halldór var hikandi. Hann var að hugsa
um hvort hann ætti að nota sömu aðferðina
við prestinn og við kaupmanninn: segja, að
svona vildi hann hafa þetta og svona yrði
þetta að vera. Nei, Halldór hélt það væri bezt
að fara gætilega í sakirnar.
»Já, hvað var það, Halldór minn?«
»Rað var viðvíkjandi ræflinum honumTuma.
Þeir segja þarna við prófið, að hann sé ómögu-
legur til nokkurs náms; og nú sé það undir
þér komið, hvort þúteljir hatin fermingarfæran.*
»Já, já, eg býst við því,« mælti prestur út
í hött.
»En svo dat mér í hug,« sagði Haildór og
varð ísmeygilegur í rómnum, »hvort það væri
nokkur efi á því að þú fermdir strákinn fyrir
tnig, eg meina svona hvernig sem hann væri.«
»Rað get eg ekki, Halldór. Það get eg
ekki. Mitt verk nær ekki lengra í þessu efni,
en að skrásetja inn í söfnuð guðs þær sálir,
sem undirbúnar hafa verið undir það af öðrum,
og hafa getað lært hina viðurkendu lærdóma
um guð og hans ríki. Rað eiga skólarnir og
heimilin að annast.«
Halldóri fanst einhver broddur felast í þessu
um heimilið.
»Ekki trúi eg því, séra Björn, að þú missir
hempuna eða himnaríki fyrir það að skjóta
fermingu á einn unglingsgarm, þó hann væri
ekki upp á það bezta, svona sem maður segir.«
Rómurinn var dálítið þyngri.
»Rað getur vel verið,« mælti prestur. »En
þó veit maður aldrei hvað fyrir kann að koma.
Og. þetta stríðir á móti embættisskyldu minni.«
»Já, það er líklga, að það sé svo. En hart
þætti mér að vera prestur og hafa ekki leyfi
til að ferma þá, sem mér sýndist, hvað sem
um það væri sagt. Mér finst að presturinn
ætti að hafa Ieyfi til að koma með hvern sem
væri að augliti guðs, og ekki þurfa að biðja
neinn um það.«
»Um þetta og annað eins má nú deilá,
Halldór. En við verðum allir að taka tillit til
einhvers, og beygja okkur undir það. Pað er
eitt af mestu gæðum lífsins, að það kennir
okkur að beygja okkur.«
Halldór gamli fór að verða órór í sætinU.
»Ef við þurfum þá ekki að beygja okkur
svo, að við förum að sleikja skarnið af löpp-
unum á þeim, sem við erum að lúta. Og það
finst mér ekki nein sérstök gæði af lífinu. Pað
væri ólíkt betri lærdómur, ef það gæti kent
okkur að standa uppréttum, hvað sem á
gengi.«
Haildór gamli sparaði ekki pontuna á eftir
þessu svari.
»Já, hvað sem er um það, þá get eg ekki
orðið við þessari bón þinni, Halldór. En út-
eftir skal eg ganga í kvöld og spyrja dreng-
inn nokkurra spurninga. Og því Iofa eg að
gera ekki miklar kröfur.«
Nú kom kaffið rétt í þessu.
Reir slitu samtalinu um tíma meðan þeir
drukku það.
Svo þegar Halldór stóð upp og bjóst til
að fara, endurtók séra Björn það, að hann
skyldi ganga út að Hóli um kvöldið og tala
við Tuma.
»Eg trúi ekki öðru en að þú finnir hjá
honum einhverja skímu úr kverinu og biblíu-
17