Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Blaðsíða 13

TENGDADÓTTIRIN.
107
Hann hneigði sig aðeins lítið eitt til sani-
þykkis.
»Enn hvað joér eruð fölur í andliti, herra
skipstjóri,« sagði Margrét. »Eruð þér veikur?*
Willy strauk hendinni yfir ennið ogsagði:
»Pað er svo voðalega heitt hérna. En nú
er komið að okkur að dansa.«
Eftir þetta var Willy utan við sig og óró-
legur á dansleiknum. Hann hafði fyr um dag-
inn orðið þess var, að það syrti í lofti. Hann
hafði veitt því eftirtekt, að aðallinn hafði ým-
igust á sér, af því hann var af borgaraættum
og sonur prests, sem var álitinn »fríþeinkari«.
Það var aðeins af kurteisi gagnvart Randau
greifa og von Berge, svo og frú von Massow,
sem álitu hann jafningja sinn, að honum hafði
verið boðið til skemtana hjá aðlinum, sem að
þessum undanteknum, leit á hann með líiils-
virðingu og sat um að reyna til þess að fá
einhverja átyllu til þess að geta útilokað hann
frá boðum sínum.
Regar hann um daginn hafði komið til
mótsins aleinn og hafði ekki gefið aðrar skýr-
ingar á burtveru Elísabetar en þær, að hestur-
inn, sem hún hefði riðið, hefði verið of ólmur,
þá var það strax alment álitið, að það mundi
ekki vera sú sanna ástæða. Auðvitað tóku
menn einnig eítir framkomu Elísabetar gagn-
vart honum á dansleiknum og við það jókst
það, sem áður var aðeins grunur og var nú
talin full vissa. Var brátt pískrað um það, að
Dossow skipstjóri mundi hafa sýnt Elísabetu svo
mikla ókurteisi, að hún hefði orðið að flýja
hann.
Doktor Jessien hafði sezt að inni í reyk-
ingasalnum og sátu þar hjá honutn nokkrir
kunningjar hans og vinir. Var orsökin til fjar-
veru Elísabetar þar einnig á dagskrá. Bar nú
von Brinken liðsforingja þar að og gaf hann
svohljóðandi skýrslu í málinu:
»Stofujómfrúin, sem er annars mjög lagleg
stúlka, hefir sjálf sagt mér, að greifadóttir
Randau, hafi í morgun komið þeysandi heim,
og hafi hún litið út fyrir að vera í mjög æstu
skapi. Hafi hún strax farið inn og lokað sig
inni ailan daginn og ekki viljuð tala við nokk-
urn mann. Og svo sannarlega, sem eg heiti
von Brinken, skai eg í dag verða þess vísari,
hvernig þessu er farið.«
»Já, það er eg viss um,« sagði doktorinn,
»að yður veitir það auðvelt. En viljið þér ekki
segja mér, ungi maður, svo eg eigi hægra
með að átta mig á málinu, hver það er, setn
þér elskið núna? Hvort það er von Randau
greifadóttir eða frú von Massow eða stofu-
jómfrúin?*
En von Brinken var nú lagður af stað inn
í danssalinn, án þess að hafa svarað doktorn-
um. í dyrunum mætti hann Gúnther, og von
Berge skömmu seinna.
»Nú, þú ert kominn aftur,« sagði Gúnther
hlæjandi, þegar hann sá landráðið. »Þú ert
nærri því verri en konan mín, þegar henni
hefir dottið eitthvað í hug. Vitið þér, doktor,
að þessi ættjarðarvinur, setn var kosinn á rík-
isþingið, hefir nú lagt niður þingmensku og
nú vill hann, að eg sje kosinn í sinn stað? En
nú verður þú, kæri Hermann, að finna ein-
hvern, því til þessa starfa er eg með öllu ó-
hæfur.«
»En það er skylda þín, Gúnther, að láta
kjósa þig. Rú ert miklu meiri gáfum gæddur
en eg og hefir miklu meiri hæfileika og ert
alveg sjálfkjörinn til þess að verða þing'maður.«
^Rað er ekkert vit í því, kæra landráð,«
sagði doktorinn brosandi, »að gera greifann að
þingmanni. Hann er alheimsborgari og það er
ekki hægt að heimta af honum, að hann béri
skyn á, hvað bændunum”er heillaríkast til rekst-
urs búskaparins á smábýlum sínum. Hann svífur
eins og örnin hátt uppi í skýjunum, og nú á
að fara að tjóðra hann niðri á jörðunni og
láta hann safna hunangi eins og býflugur.
Doktorinn hafði sagt þetta svo undarlega,
að greifinn og landráðið fóru að skellihlæja.
»En mergurinn málsins er,« sagði landráð-
ið, »að Gúnther er annara um ættjörð sína og
elskar hana meira en nokkur annar. Pví þegar
stríðið var seinast og hann lá dauðvona suður
á Egyptalandi, þá reis hann strax úr rekkju, og
14*