Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Blaðsíða 17

ÆFINTÝRI ÚR ÍSHAFINU
11
— Kærar þakkir, sagði Leslie. Tennur
hans glömruðu af kuldahrolli.
Niðri í káetunni var kveikt á lampan-
um, og drengirnir töluðu saman eða lásu,
með druríur þokulúðursins að undirspili
allan tímann, sem Pétur þeytti kappsam-
lega.
— Það hlýtur að fara að daga, sagði
Guy að lokum. Klukkan er bráðum þrjú,
og sólin kemur upp klukkan hálf fimm.
Ég er ekki vitund þreyttur. Ert þú það?
Áður en Leslie gat svarað heyrðu þeir
fótatak hlaupandi manna á þilfarinu og
köll og hróp frá skipstjóra og hásetum.
Drengirnir Iitu hissa hvor á annan og
hlupu síðan að káetustiganum, báðir
gripnir af sömu grunsemdinni.
Áður en þeir komust út úr dyrunum
heyrðu þeir ógurlegt brak. Skútan tók
kipp og hallaðist yfir á stjórnborða.
Lampinn slóst við hágluggann og brotn-
aði og litli klefinn fylltist kolamyrkri.
Drengirnir duttu, og er þeir komust á
fætur, urðu þeir þess varir, að sjórinn
streymdi inn í skipið.
Þetta var síðasta ferð »Laughing Las-
sie«, sem lauk á botni Norðursjávarins.
Gufuskip með trjáviðarfarm hafði siglt
með fullum hraða á miðja skútuna. Hún
var gereyðilögð.
Stuttu síðar, eða rétt urn leið og skips-
brotsmennirnir höfðu klifrað upp í kinn-
unginn á trjáviðarskipinu, losnaði það
frá »Laughing Lassie«, sem var að síga
niður í hafdjúpið með drengina tvo inn-
anborðs.
II.
Teflt um líf «ti dauða.
Leslie Ward varð fyrri til að ná sér
eftir þetta skyndilega áfall, sem orsakaði
þnð, að drengjunum lá við óviti.
Hann greip í handlegginn á Guy og
ðró hann að káetustiganum. Þá náði
sjórinn þeim í kné.
— Upp með þig, drengur, hrópaði
hann, eða gengur nokkuð að þér?
— Það held ég ekki, andvarpaði Guy
lafmóður. Farðu á undan!
Drengirnir flýttu sér upp á þiljur.
Það var enn niðdimmt af völdum þok-
unnar. Einhverstaðar í námunda lieyrðist
hávaði frá skipsskrúfu og köllin frá
æstri áhöfn gufuskipsins.
Kinnungurinn á »Laughing Lassie« var
nú kominn í kaf, en afturendinn stóð
enn nokkur fet upp úr vatnsborðinu.
Leslie minntist þess, að hann hafði séð
bjargdufl liggja uppi á háglugga káet-
unnar daginn áður. En það hafði nú
hrokkið útbyrðis við áreksturinn. Tvö
önnur voru bundin við smásiglureiðann,
en hnútarnir á böndunum, sem þau voru
fest með, höfðu runnið fastar saman, er
þeir blotnuðu, og reyndist örðugt að
leysa þá. <
Meðan Leslie hamaðist við hnútana
eins og óður væri, skalf »Laughing Las-
sie« um öll samskeyti, og í kófmekki þok-
unnar og loftsins, er þrýstist upp úr
skútunni, sökk hún niður í djúpið.
í sama bili lá Leslie í sjónum. Þótt
hann væri vel syndur, var hann frámuna-
lega hræddur, því um leið 'og honum
skaut upp, rak hann höfuðið í kaðlaum-
búnaöinn í smásiglutoppnum.
ósjálfrátt streyttist hann við að hafa
sig upp úr sjónum, en slíkt var árang-
urslaust. »Laughing Lassie«, sem sökk
dýpra og dýpra, dró hann með sér.
Allt í einu lenti hann í hringiðu og
losnaði þannig frá reiðastaginu. Honum
varð Ijóst, að nú var hann úr hættu og
tók sundtökin til að ná sem fyrst upp á
yfirborðið.
Hann gat ekki haldiö niðri í sér and-
anum lengur og saltvatnið þrýstist inn
í munn hans. Það olli honum óþæginda í
fyrstu, en svo færðist kynleg og óeðlileg
2*