Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Side 53

ÞAÐ HREIF
47
ar, samt sem áður. Gleymdu ekki
gimsteinunum. Það eru smámunir, en
ég hefi samt áhuga fyrir smámunum.
Að eilífu þín,
Clotilde.
P. S.
„Móðir þín má alls ekki vita um
mig. Ef þú verður spurður, þá
sverðu, að þú hafir aldrei heyrt mín
getið“.
Arum saman hafði frú Heasant leitað í
bréfum Berties eftir merki um gjálífi og
æfintýraflækja æskunnar, og að síðustu
höfðu þessar grunsemdir, sem höfðu svo
mikið örfað hnýsni hennar, sannað henni
það, með þessum þó þokkalega feng. Að
einhver, sem bar þetta annarlega nafn
»Clotilde“, skyldi skrifa Bertie með þessu
glæpsamlega „að eilífu“ var nægilegt til
þess að koma manni í æst skap, fyrir ut-
an þessa tilvitnun til gimsteinanna. Frú
Heasant minntist skáldsagna og leikrita,
Þar sem gimsteinar höfðu æsandi og
ahrifamikil hlutverk, og hér, undir henn-
ar eigin þaki, rétt fyrir augunum á henni
svo að segja, var hennar eigin sonur í
einhverri ástarflækju, þar sem gimstein-
ar voru aðeins smámunir. Það var ekki að
búast við Bertie fyrr en að klukkutíma
liðnum, en á meðan bitnaði allur þungi
hins hneykslaða huga hennar á systrum
hans.
„Bertie er verkfæri í höndum einhverr-
•ar æfintýrakvenveru", æpti hún, „hún
heitir Clotilde“, bætti hún við, eins og
hún hugsaði að bezt væri, að þær þekktu
hið versta.
Það er oft að það gerir meira illt en
gott, að halda hinum svörtu hliðum lífs-
ms leyndum fyrir ungum stúlkum.
Meðan að Bertie kom ekki, var móðir
hans búin að koma með allar mögulegar
°g ómögulegar getgátur viðvíkjandi þessu
glæpsamlega leyndarmáli hans; en syst-
urnar höfðu aftur á móti komist að þeirri
niðurstöðu, að bróðir þeirra væri miklu
fremur ístöðulaus heldur en hann væri
slæmur piltur.
„Hver er Clotilde“, var spurningin, sem
mætti Bertie, næstum því áður en hann
var kominn inn í anddyrið.
Öllum neitunum hans um, að hann
þekkti þessa kvenveru, var svarað með
bitrum hlátri.
„Þú hefir lært vel lexíuna!“ hrópaöi
frú Heasant. En kaldhæðni hennar snerist
brátt upp í fullkomna reiði, þegar hún
komst að því, að Bertie hugsaði sér ekki
að varpa meira ljósi yfir uppgötvun
hennar.
„Þú færð ekki að borða, fyrr en þú hef-
ir játað allt saman“, þrumaði hún.
Svar Berties var það, að hann safnaði
til sín úr búrinu í fyrirvaralausa máltíð
og lokaði sig sjálfur inni í svefnherbergi
sínu.
Móðir hans gerði tíðar heimsóknir að
lokuðum dyrunum og kom með eina
spurninguna á fætur annarri með þráa
þess, sem hugsar það, að ef spurt er nógu
oft, þá fáist svar að lokum.
Bertie gerði ekkert til þess að leysa úr
ágizkunum hennar.
Klukkutími hafði liðið í árangurslausri
mærð, þegar annað bréf til Berties kom
í póstkassann, og það var merkt „privat“.
Frú Heasant hremmdi það með ákafa,
eins og köttur, sem hefir mist af mús og
önnur kemur óvænt í færi. Ef hún hefir
vonast eftir annarri opinberun, þá varð
hún áreiðanlega ekki fyrir vonbrigðum.
„Svo þú hefir þá gert það“, byrjaði
bréfið. „Aumingja Dagmar. Nú er bú-
ið að vera með hana, ég kenni hálf-
gert í brjósti um hana. En þú gerðir
það vel, slæmi drengur, allir þjón-
arnir halda, að það hafi verið sjálfs-
morð, og það mun ekkert uppistand