Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Qupperneq 32

64
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
um og er á leið heim. Strönd Perú lá marg-
sr sjómílur að baki og Topaz sigldi yfir
haf, sem ekkert skip hafði lagt leið sína um
síðan 1767 að kapteinn Carteret var þar á
ferð á skipi sínu, Svölunni.
Þegar Falger hafði tekið sólarhæðina um
bádegisbilið, fór hann undir þiljur til þess
að reikna út stöðu skipsins og borða, þegar
því var lokið. Hann var að snúa sér við til
þess að ganga niður káetustigann, þegar
honum varð litið á stýrimanninn.
— Stýrðu í sömu stefnu, herra Webber,
sagði hann. Stýrimaðurinn var Englending-
ur, um það bil þrjátíu ára að aldri, rauð-
birkinn í andliti og svipurinn alvarlegur og
ákveðinn. Hann stóð með krosslagða hand-
leggi bkammt frá stýrishjólinu og leit við
og við upp í reiðann. Það var miðsumar á
suðurhveli jarðar. Himinninn heiður. Loft-
ið mátulega svalt af austanvindinum.
Litlu eftir vaktaskiptin heyrðist vaktmað-
urinn kalla. Idann hafði séð land i hér um
bil 35 mílna fjarlægð. Augnabliki síðar
kom skipstjórinn á þiljur og hélt á gömlum
sjónauka, sem hann rétti stýrimanni.
— Farðu upp og athugaðu hvað þetta
er.
Falger gelck fram og aftur um þilfarið,
þar til stýrimaðurinn kom aftur og rétti
honum sjónaukann.
— Eftir því, sem ég bezt get séð, herra,
er þetta hálent, klettótt land. Eg hugsa að
við sjáum það ekki allt ennþá. Það er í suð-
vestur frá okkur.
— Ætli að það sé ekki selur þar? Við
skulum stefna þangað.
Þegar Webber hafði gefið nauðsynlegar
fyrirskipanir, kom skipstjórinn aftur til
hans. — Oþekkt land, það er ég viss um,
svo framarlega sem ég er Ameríkumaður.
Það eru ekki merktar aðrar eyjar á kortið
á þessum slóðum en Pitcairn-eyjan, og Car-
teret hefur sett liana rúmum 150 mílum
vestar.
Topaz þokaðist hægt í áttina til landsins,
því að vindurinn fór minnkandi. Um sólar-
lagið var það langt undan. Það var ekki
fyrr en um miðnættið, að skipið hafði veru-
lega nálgast landið. í dagrenningu sást,
tvær sjómílur fyrir sunnan þá, lítil hálend
eyja, skógivaxin fram að sjó með löðrandi
hrimgarð meðfram ströndinni svo langt sem
hægt var að sjá.
Strax þegar birta tók af degi, kom Falger
skipstjóri upp á þilfar. Hann horfði á eyna
í gegnum sjónaukann, en leit við, þegar
hann jieyrði undrunaróp stýrimannsins, sem
stóð við hlið hans.
— Reykur, herra — þarna yfir hæðar-
dragið
Skipstjórinn horfði lengi í gegnum sjón-
aukann, áður en hann svaraði. — Já, það
er rétt. Eyjan er vafalaust byggð. Ég sé reyk
irá fjórum eldstæðum. Hann andvarpaði
um leið og hann tók sjónaukann frá augun-
um. — Já, já. Þá þurfum við ekki að búast
við að finna seli hérna .... og vatnstunn-
urnar eru alveg tómar. Við megum ganga
að því vísu, að eyjarskeggjar séu okkur ó-
vinveittir.
— Hvort sem eyjan er byggð eða ekki,
sagði skipstjórinn, getur enginn bátur lent
liérna megin á henni. Hann mundi brotna í
spón í brimgarðinum.
— Og allir mennirnir drukkna, bætti
Falger við og brá aftur sjónaukanum upp
að augunum. — Það sést ekkert fjöruborð
og sjálfsagt er fullt af blindskerjum utan
við ströndina. — Hvað er þetta? Þarna er
bátur ug þrír menn á honum.
Þeir sáu nú lítinn hát, sem lyftist létti-
lega upp á öldutoppana og hvarf svo niður
í öldudalina. Að stundarfjórðungi liðnum
var báturinn kominn nálægt skipinu. Hann