Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Side 37

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
69
— Og hverí er erindi ykkar á þessum
slóðum?
— Við erum á seglskipi, svaraði Webb-
er, og vorum á vesturleið, þegar við kom-
um auga á þessa eyju. Eru selir hérna? Eí
svo er, þá munum við stunda hér veiðar, ef
yður er það ekki á móti skapi.
Maðurinn hristi höfuðið. — Þér munuð
ekki veiða mikið hérna. Ég hef sjaldan séð
seli hér á klöppunum. Síðast sá ég þá fyrir
rúmum tíu árum.
Maðurinn þagði. Hann lét olnbogann
hvíla á borðinu og studdi hönd undir kinn.
Webber fann ósjálfrátt að hann horfði
rannsakandi á sig. Löngun hans til þess að
kynnast íbúum þessarar kletta-eyjar var
svo mikil, að hann var hvað eftir annað
kominn á fremsta hlunn með að bera fram
ákveðnar spurningar, en við nánari um-
hugsun hætti hann við það. Gestgjafi hans
var auðsjáanlega skynsamur maður, sem
skildi vel að gesti hans kom þetta litla þjóð-
félag undarlega fyrir sjónir. Ef hann hefði
ástæðu til að þegja, þá ætlaði Webber að
sætta sig við það. Ef hann aftur á móti vildi
svala forvitni hans, þá mundi hann taka því
fegins hendi.
— Þér eruð Englendingur, ef mér
skjátlast ekki, sagði gestgjafi hans að lok-
um.
— Já, en skipið er amerískt. Við kom-
um frá Boston í Nýja-Englandi.
Maðurinn horfði með athygli á hann. —
Það getur ekki verið? Þá er ennþá friður
milli okkar og nýlendnanna?
— Já, og mikil viðskipti.
Hinn kinkaði kolli og þagði stundarkorn.
Síðan hélt hann áfram. — Ég hef verið hér
í næstum tuttugu ár, herra Webber. Þér er-
uð fyrsti maðurinn, sem kemur hingað all-
an bann tíma.
Webber horfði undrandi á hann. —
Tuttugu ár! Þá hafið þér engar fregnir
fengið frá umheiminum öll þessi ár. Þér
vitið þá ekkert um frönsku byltinguna, Na-
poleon, Trafalger og annað, sem skeð hef-
ur.
Böinin voru nú komin aftur með kókos-
hnetur og ýmsa aðra ávexti, sem Webber
hafði aldrei séð áður. Hann hafði ekki
bragðað ávexti um lengri tíma og borðaði
því af góðri lyst. Meðan á máltíðinni stóð,
sagði hann í fáum dráttum frá því helzta,
sem gerzt hafði í heiminum á hinum um-
breytingasömu tímum í lok átjándu aldar-
mnar og byrjun þeirrar nítjándu. Gestgjafi
hans virtist ekki hafa mikinn áhuga á
stjórnmálum, eða orustum á landi, en þeg-
ar liann heyrði fréttir um sigra Englend-
inga á hafinu, lifnaði hann allur við og
augu hans ljómuðu. Þó að hann virtist vera
frjálsmannlegur og opinskár, var eins og
hann byggi yfir einhverju leyndarmáli, sem
hann reyndi á allan hátt að sneiða fram-
hjá.
Sólin nálgaðist hádegisstað, þegar
Fimmtudagur Oktober kom aftur og bauðst
til að fylgja ókunna manninum niður til
strandarinnar.
— Það mundi vera mér mikil ánægja,
ef þér vilduð búa hjá mér, meðan þér dvelj-
ið á eynni, sagði maðurinn um leið og
hann reis á fætur. — Haldið þér að skip-
stjórinn komi í land?
— Hann kemur sennilega í land áður en
við förum héðan, svaraði stýrimaðurinn,
— en hann verður kyrr í skipinu, þar til
búið er að flytja vatnið um borð. Ef bað er
yður ekki til óþæginda, tek ég boði yðar
með þökkum.
Evjaskegginn lagði höndina á öxl hans.
— Óþæginda, herra Webber? Nei, guði sé
lof fyrir að þér komuð hingað. Verið þér
hjartanlega velkominn.