Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Síða 54

86
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
Iienriar fram af björgunum. Ég var sjálfur
glltof mikið drukkinn, til þess að ég gæti
þaggað niður í honum og átti víst .minn þátt
! því, að konurnar fengju ennþá meiri við-
bjóð á okkur.
; Það, sem síðar gerðist man ég óljóst, en
ég veit, að konurnar voru sem þrumu lostn-
ar yfir hinni dýrslegu hegðun okkar. Quin-
tal og Mc Coy slógust öðru hvoru, en ég hélt
áfram að drekka og tók engan þátt í því.
Snemma næsta morgun þegar ég vaknaði
varð ég þess var, að af einhverri ástæðu
hafði ég klifrað upp á loft. Herra Young
svaf í rúmi í sama herbergi. Ég fór ofan
stigann og kom auga á Mc Coy og Quintal
liggjandi endilanga á gólfinu. Það var ófög-
ur sjón. Mc Coy var allúr blár og mai'inn, og
bver spjör á honum rifin í tætlur. Andlit og
skegg Quintals var atað blóði frá djúpu sári
á enninu. Einhver konan hlýtur að hafa
greitt honum ægilegt högg. Borð og bekkir
höfðu oltið um koll og gólfið var þakið
flöskubrotum.
Ég fór heim til mín, en þar var enginn.
011 húsin voru mannlaus. Ég hélt áfram til
húss Christians, þar sem Hutia og Prudence
höfðu búið. Maimiti hafði aldrei komið þar
gíðan hún flutti í Autédalinn. Skipsklukk-
unni á Bounty hafði verið komið fyrir í
þessu húsi. Christian hafði séð um, að hún
gengi stöðugt, frá því að hann tók skipið
úr höndum Bligh skipstjóra og þar til hann
dó. Síðan tók Young við, þar til drykkiu-
skapur hans fór að keyra fram úr hófi. Eft-
ir það sá ég um að klukkan gengi aldrei út.
Ég veit ekki hvers vegna ég gerði það, ef t !
vill var það vegna þess, að klukkan tengdi
mig við heimilið og minnti mig á þá daga,
sem hún hafði talið, áður en ógæfan dundi
yfir okkur. Það leið ekki sá dagur, að ég
drægi hana ekki upp, og ég hélt einnig á-
fram dagatali herra Christians. Hann hafði
eitt sinn sagt við mig: — Alex, ef eitthvað
skyldi koma fyrir herra Young og migj
verður þú að halda áfram dagatalinu, ann-
ars vitum við ekki hvað tímanum líður.
Þér munuð ef til vill halda, að við höf-
um að síðustu orðið leiðir á drykkjusvall-
inu, en það var öðru nær. Við héldum á-
fram dag eftir dag, en einn morguninn þótti
mér nóg komið. Það var um sama leyti og
mig var farið að gruna, að konurnar væru
að undirbúa eitthvað. Enginn þeirra kom
til okkar og við áttum ekkert að borða nema
pisanger. Quintal, Mc Coy og ég tilreidd-
um máltíð úr þeim, og ég færði matinn upþ
til herra Young, sem lá uppi á lofti. Hanri
var alltaf eins mikið út af fyrir sig og hann
gat. Einstaka sinnum kom hanu niður til
okkar, en talaði ekki annað en það allri
nauðsynlegasta. Ég talaði um konurnar við
hann, en hann var í vondu skapi og bað mig
að fara og lofa sér að vera einum.
Mc Coy og Quintal hirtu ekki lengur um
stað né stund. Þeir vissu ekki einu sinnþ
hve lengi við höfðum haldið drykkjuskap:'1
um áfram, og voru algerlega kærulausir:
Um morguninn, þegar ég yfirgaf húsið,
voru þeir báðir út úr drukknir.
Ég gekk til vatnsþróarinnar neðan við
Brownslindina, en þar var enginn. Síðan
hélt ég áfram eftir stígnum, sem lá yfir vest-
ara hæðadragið niður Autédalinn.
Þegar við komum hingað til eyjarinnar
var allt hálendið skógi vaxið, en sums sta'ií’-
ar höfðum við rutt smábletti. Varla er hægt
að hugsa sér fegurra landslag en umhveUi
Autédalsins.
Þrjá síðustu mánuðina hafði enginn okk-
ar komið þangað. Eins og ég hef áður sagt
-\orum við stöðugt drukknir allan þennan
tíma og konurnar unnu öll þau verk, seni
gera þurfti. Balhadi og Taurua höfðu fæ 't
mér og herra Young mat, en Mary og Sarah