Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Qupperneq 35

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
67
unni. Aldrei hafði hann séð aðra eins
vöðva og á baki og herðum þessa unglings.
Aldrei séð fallegri mann. Svipur hans var
ákveðinn og djarflegur, eins og á ungum
Englendingi, en hörundslitur hans, dökk
augun og svart, þykkt hárið, sem féll í
bylgjum niður um herðarnar, bar þó vott
um, að hann var ekki Englendingur í báðar
ættir.
Þeir voru nú komnir upp undir land,
austanverðu við lítinn flóa, þar sem til-
komumikill drangur stóð eins og risi á
verði við ströndina. Hátt, þverhníft bjarg
skýldi flóanum fyrir suðaustan vindinum.
Þung hafaldan, sem barst inn flóann, brotn-
aði á klettunum, svo að brimlöðrið þyrlað-
ist hátt upp. Flóinn var allur fullur af
blindskerjum, sem braut á. Stýrimanninum
virtist útilokað að nokkur bátur gæti lent
á slíkum stað. Hvar sem hann leit virtist
honum klettarnir ganga þverhníft niður í
sjó. En er hann gætti betur að, sá hann ör-
lítið fjöruborð undir skógivaxinni hæð.
Nokkrir menn höfðu safnazt þar saman og
horfðu á bátinn, sem kom nær. Til þess að
komast til lendingarstaðarins, þurfti að
fara á milli fjölda skerja, sem sjórinn braut
á, en ungu mennirnir reru rólegir og á-
kveðnir nær ströndinni.
Þeir stöðvuðu bátinn rétt fyrir utan brim-
garðinn og biðu eftir lagi. Sá, sem stýrði
bátnum gaf merki, báturinn lyftist upp á
háa öldu, sem bar hann með ofsa hraða til
lands. Áður en stýrimaðurinn gat áttað sig,
var báturinn kominn upp í fjöruna.
Nokkrir ungir og kraftalegir menn hlupu
íram í flæðarmálið og héldu bátnum föst-
um, svo að útsogið drægi hann ekki lit aft-
ur. Ræðararnir stukku út úr bátnum, sem
á svipstundu var dreginn upp fyrir flæðar-
mál.
Webber tók nú, sér til mikillar undrunar,
eftir því, að þarna voru eingöngu saman
komin drengir og stúlkur á aldrinum 10—
18 ára. Ekki einn einasti fullorðinn karl-
maður var sjáanlegur. Hvar voru foreldrar
þessa unga fólks? Fimmtudagur Október
hafði sagt, að þeir hefðu aldrei fyrr séð
skip, svo að stýrimanninum virtist það ein-
kennilegt, að fólkið, sem svo lengi hafði
verið einangrað frá umheiminum, skyldi
ekki hafa meiri áhuga á að fá fréttir það-
an.
Unga fólkið virtist feimið, næstum þvi
hrætt. Enginn heilsaði hinum ókunna
manni. Það hélt sig í nokkurri fjarlægð frá
honum og horfði forvitnislega á hann.
Drengirnir báru samskonar mittisskýlur og
þeir, sem komu fram á skipið, og stúlk-
urnar voru einnig með mittisskýlur;
flestar þeirar höfðu lcranza úr ilmandi
blómum á höfðinu. Sumar stúlkurnar
mundu hafa vakið eftirtekt hvar sem var,
vegna þess hve fríðar þær voru, en virtust
frekar vera af spönskum heldur en enskum
ættum. Þær töluðu mál, sem Webber skildi
ekki.
Ungu mennirnir þrír komu nú aftur, er
þeir höfðu komið bátnum fyrir á öruggum
stað. Yngsti drengurinn, sem hét James,
hélt á fötunum, sem þeir höfðu fengið um
borð í skipinu. Drengirnir og stúlkurnar
söfnuðust utan um þá, þreifuðu á fötunum
og létu undrun sína í ljós. Fimmtudagur
Október tók í handlegg Webber.
— Komdu þessa leið, herra, sagði hann.
Snarbrött brekka lá upp frá ströndinni
upp á skógivaxið hæðardrag, tvö hundruð
metrum fyrir ofan. Krákustígur lá upp
brekkuna, og drengirnir og stúlkurnar
gengu svo liratt, að Webber missti brátt
sjónar af þeim. Hann fylgdi leiðsögumanni
sínum og öfundaði hann af því hve léttilega
hann komst yfir allar torfærur, þar sem