Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Side 34

66
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
— Já. herra.
Skipstjórinn benti á vatnstunnurnar á þil-
farinu. Okkur vantar vatn á 20 tunnur. Gel-
ið þið útvegað okkur það?
— Það getum við auðveldlega, herra,
svöruðu þeir. — Ef þið viljið aðeins kasta
tunnunum í brimgarðinn skulum við synda
út eftir þeim.
— Og svo getið þið fyllt þær með vatni,
þegar þær eru komnar í land?
— Já, herra.
-—- Hversu langan tíma mun það taka?
— Browns-uppsprettan er næsta vatns-
lind, sagði ungi maðurinn og leit um leið
á tunnurnar. — Ef við vinnum allir býst
■ég við, að það muni taka tvo daga.
— Og þið eruð fúsir til að hjálpa okkur.
— Það hýrnaði yfir unga manninum.
— Já, það megið þið reiða ykkur á, herra,
•cg í landi eru margir, sem munu hjálpa
okkur.
— Gott. Þið munuð fá þetta vel borgað.
Nú ætlar bátsmaðurinn að sýna ykkur allt
skipið. Takið vel eftir hvað það er, sem þið
hafið mesta þörf fyrir.
— Þegar ungu mennirnir voru íarnir
með bátsmanninum, sneri Falger sér að
stýrimanninum. — Veðrið virðist ætla að
verða gott, herra Webber, en ég þori samt
•sem áður ekki að yfirgefa skipið. Viljið þér
iara í land með drengjunum og líta eftir
því, að þeir fylli tunnurnar. Andlit stýri-
mannsins ljómaði af ánægju, svo að Falger
áleit óþarft að bíða eftir svari. — Eg öf-
unda vður sannarlega, sagði skipstjórinn.
— Hverjir geta þessir menn verið? Það er
yðar hlutverk að fá þeirri spurningu svar-
að.
— Ég fer þá með bátnum, herra, er það
ekki?
— Jú, og þér skuluð vera í landi þar til
verkinu er lokið. Við látum stóra bátinn
fara með tunnurnar að landi. Þér segið
herra Alex, eða hvað það er, sem hann heit-
ir, að við munum liggja úti á flóanum til-
búnir að byrja eftir miðjan daginn.
Þegar ungu mennirnir voru búnir að
skoða allt skipið, voru þeir tregir til að
segja hvað það væri, er þá langaði til að
eignast þar. En eftir að þeir höfðu verið
hvattir til að segja hiklaust hvað það væri,
sem þeir hefðu augastað á, sögðu þeir skip-
stjóranum að þeir álitu að nokkrir hnífar,
öxi og koparketill væri hæfileg borgun fyr-
ir að ná í vatn handa skipinu. Falger, sem
hafði haft mikla skemmtun af drengjunum,
gaf þeim strax ketilinn, en ætlaði varla að
fá þá til að taka við fimm eða sex góðum
sjálfskeiðingum og nokkrum öxum.
— Hvernig er herra Alex útlits? spurði
skipstjórinn, þegar dengirnir létu það, sem
þeir höfðu fengið, niður í bátinn. Er hann
hár eða lágvaxinn?
— Hann er á stærð við yður herra.
— Falger fór undir þiljur og kom aftur
með föt úr bláu kamgarnsklæði undir hend-
inni.
— Færið herra Alex þetta og berið hon-
um kveðju mína.
— Augu drengjanna ljómuðu af ánægju.
— Guð mun launa yður góðvild yðar skip-
stjóri. Við eigum ekki svona hlý föt. Faðir
okkar er farinn að eldast og hann þolir illa
vetrarkuldann.
Ungu mennirnir tóku vingjarnlega í hönd
skipstjórans og bátsmannsins, veifuðu
hendinni til hinna og stukku niður í bátinn
ásamt stýrimanninum. Augnabliki síðar
leystu þeir bátinn frá skipinu og réru kná-
lega til flóans, sem var í þriggja mílna fjar-
lægð.
Webber sat í miðjum bátnum. Þegar þeir
nálguðust land, beindist öll athygli hans að
unga manninum, sem sat á fremstu þóft-