Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Qupperneq 52

84
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
horfði í gegnum sjónaukann sá ég, að þetta
var stórbáturinn okkar á hvolfi. Nokkrar af
konunum voru á sundi í kringum hann, en
hinar höfðu komizt á kjöl og bjargað börn-
imum þangað.
Þér getið hugsað yður hvílík skelfing
greip okkur við þessa sjón. Við áttum erfitt
með að trúa okkar eigin augum. Við hlup-
um heim til Mc Coy til þess að sækja Quin-
tal. Hann var sofandi. Við reyndum að
vekja hann, en það ætlaði ekki að takast. —
Þú verður að vekja hann, sagði ég við Will,
— sparkaðu í hann, ef annað dugar ekki,
og segðu honum að Matt litli hafi dottið í
sjóinn. Síðan hlupum við Young niður að
sjónum. Við settum einn bátinn á flot. Til
allrar hamingju var ekki mikið brim, svo
að við komumst greiðlega frá landi. Þér
getið gert yður í hugarlund, að við tókum
rösklega til áranna.
Rétt eftir að við vorum komnir út fyrir
brimgarðinn, gekk yfir regnskúr. Regnið
fossaði niður, svo að ég hef aldrei séð ann-
að eins. Litlu síðar var hún gengin hjá, og
við sáum bátinn skammt frá okkur.
Ef konurnar hefðu verið enskar, mundu
þær og börnin hafa drukknað þennan dag.
En þær voru allar vel syndar. Prudence og
Mary syntu á móti okkur og réttu börnin
upp í bátinn, áður en þær komu sjálfar.
Innan stundar lögðum við að bátnum og frú
Christian rétti okkur Mary litlu. Síðan tók-
i,m við öll börnin yfir í bátinn til okkar.
Mc Coy og Quintal voru nú rétt komnir
til okkar. Þegar þeir voru í kallfæri, hróp-
aði Quintal: — Hefur Matt verið bjargað.
— Já, öllum hefur verið bjargað, hróp-
aði ég á móti.
Mary var í bátnum okkar með bæði börn
sín. Ég mun aldrei gleyma svip WiRs, þeg-
ar hann sá þau. Síðan tókum við allar kon-
urnar og börnin upp í bátana til okkar, fest-
um stóra bátinn aftan í okkar báta og rer-
um til lands.
Nokkrar konurnar grétu, en ekki var sagt
orð á leiðinni til lands. Eg hef aldrei séð
meiri örvæntingu í svip nokkurs manns en
frú Christian, þar sem hún sat með Mary
litlu í fanginu. Sú sjón mun aldrei líða mér
úr minni.
Þegar við komum til lands, fóru sumar
konurnar strax heim með bömin, en hinar
hjálpuðu okkur til þess að búa um bátana.
Enginn sagði neitt. Við skömmuðumst okk-
ar meira en svo, að við áteldum þær fyrir
þetta tiltæki þeirra.
Hugsið þér yður, herra. Þær ætluðu sér
að komast á þessum litla báti til næstu eyja.
An þess að við yrðum þess varir, hafði frú
Christian látið konurnar safna matarbirgð-
um og seglbúa bátinn. Hefði bátnum ekki
hvolft, mundu þau öll hafa farizt, það er
alveg víst.
En á þessu getið sér séð, hversu örvænt-
ingarfullar þær voru. Þær voru leiðar á
okkur og hötuðu þessa eyju, þar sem þær
liöfðu verið áhorfendur að blóðsúthelling-
um og hryðjuverkum. En þetta var okkar
sök. Þær kusu heldur að deyja en að lifa
hjá okkur. En þó mun það sérstaklega hafa
ráðið gerðum þeirra, að börnin ólust upp
lijá slíkum feðrum, sem við vorum orðnir.
Þetta kvöld komum við karlmennirnir
saman, en ekki til þess að drekka. Mc Coy
tók fyrstur til máls. — Herra Young, sagði
hann. — Nú vil ég ekki lengur lifa þessu
lífi. Eg veit vel, að ég hef átt mikla sök á
því, sem gerzt hefur. Eg ætla ekki að verða
valdur að meiri ágæfu. Við eigum börn og
góðar konur. Héðan af ætla ég að lifa heið-
arlegu og friðsömu lífi.
— Ég er þér alveg sammála, Will, sagði
ég og reis á fætur. — Ég gef þér hönd mína
því til staðfestingar.