Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Page 46

78
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
— Smith! sagði hann.
— Já, herra.
Þegar hann tók aftur til máls, varð ég
svo undrandi, að ég get ekki munað ná-
kvæmlega orðin, sem hann sagði. Annað
Ijvort sagði hann — það er tækifæri nú —
eða — það er ennþá tækifæri.
Hann virtist ekki vænta svars, svo að ég
svaraði engu, en lá hreyfingarlaus og hugs-
aði um, hvað hann ætti við. Ef hann hefur
sagt, — það er tækifæri nú, þá eru það þau
döprustu orð, sem nokkru sinni hafa verið
-ögð, því þá hefur hann átt við, að þegar
hann væri dáinn, gætum við lifað í friði.
Eg get varla trúað, að hann hafi sagt þetta,
en þó er það hugsanlegt.
Eftir góða stund heyrði ég rödd hans aft-
ur. — Látið börnin aldrei vita neitt um það,
sem fyrir hefur komið, voru síðustu orðin,
sem ég heyrði hann segja.
Ég hlýt að hafa sofnað, því að er ég
opnaði augun aftur var dimmt í herberg-
inu.
Það var grátur frú Christian, sem vakti
mig. Ég gat hvorki séð hana né herra
Christian, en ég vissi, að allt var um garð
cengið.
Sautjándi kafli.
Næsti mánuður var dapurlegur tími. Ég
var fyrst í stað hræddur um, að frú Christi-
an mundi missa vitið. Hún reikaði þegjandi
um húsið, andlitssvipur hennar var stein-
gerður, líkt og hún hefði ekki ennþá skilið
hvað gerzt hafði Hún grét ekki, þótt það ef
til vill. hefði veitt henni einhverja hugsvöl-
un. Stundum liðu svo heilir dagar, að hún
sagði ekki eitt einasta orð.
— Já, það voru hörmulegir tímar fyrir
nkkur öll. Eg mun aldrei gleyma hve ein-
mana við vorum. En þó var það einn mað-
ur, sem enginn óskaði að kæmi aftur, það
var Martin. Um það vorum við öll sam-
mála. En við söknuðum allra hinna, sem
dánir voru, bæði hvítu mannanna og þeirra
svörtu, en sérstaklega söknuðum við þó
ChrkRans. Yið sáum nú betur en nokkru
sinni áður, hversu mikils virði hann hafði
verið okkur. Enginn okkar var þeim kost-
um búinn að geta tekið stöðu hans. Við
vorum eins og hjörð án hirðis.
Ég held að herra Young hafi átt erfiðast
með að sætta sig við það, sem gerzt hafði.
Tímum saman sat hann uppi á fjallinu og
horfði út yfir hafið, eða reikaði um eyna,
lílct og hann gengi í svefni. Aður hafði hann
verið spaugsamur og skemmtilegur, en eftir
dauða Christians, sá ég honum aldrei
.-'tökkva bros. Þar sem ég var mikið særður,
þurfti ég á hjálp hans að hlda. Þegar Mai-
miti og Balhadi sátu ekki hjá mér, gerði
hann það, og þá reyndi ég oft að fá hann til
að hugsa um, hvernig við gætum búið okk-
ur undir framtíðina, hvernig við ættum að
skipta landinu og húsunum á milli okkar
og margt fleira. Hann lézt hafa áhuga fyrir
þessu, en ég sá að það var einungis upp-
gerð.
Það var gæfa frú Christian, að hún hafði
konurnar og börnin hjá sér. Smátt og smátt
jafnaði hún sig og reyndi eins og hún gat
að uppörva hinar konurnar. Eg veit ekki,
hvað þær hefðu getað án hennar.
Dag nokkurn, þegar hún og herra Young
sátu inni hjá mér, minntist hún á Moetna
og Nanai. Þær höfðu ekki látið sjá sig ná-
Jægt bústöðunum, síðan þær báru herra
Christian heim, en bjuggu útaf fyrir sig i
núsi Williams hins vegar á eynni. Sumir
héldu að þær hefðu vitað, að menn þeirra
höfðu í hvggju að drepa alla hvítu menn-
ina, og það hefði auðveldlega getað dregið